Heimilisritið - 01.07.1955, Qupperneq 12

lokinu. Hann hafði ekki stung-
ið því í vasann. Tóbakspokinn
hans með rennisnörunní, sem
hún hafði séð hann nota, var fal-
inn einhvers staðar í jakkanum
undir höfði hans. Honum gat
hún ekki náð. En þetta var hlut-
urinn, sem hana vantaði, þetta
var það, sem hún var komin til
að sækja.
Þrisvar sinnum teygði hún
skjálfandi handlegginn yfir
hann og reyndi að smeygja
fingrunum niður með hurðinni
án þess að snerta hann. En að-
staða hennar var slæm og hún
náði ekki pakkanum. Hún skalf
af ótta, því að olnbogi hennar
nam rétt við bringu hans — ef
hann hefði bylt sér í svefninum
hefði hann hlotið að verða henn-
ar var.
Hún reyndi aftur, og að þessu
sinni teygði hún höfuðið og
brjóstið yfir hann. Hún náði til
pakkans með fingrunum, hélt
honum föstum og dró hann upp.
Hún var að því komin að missa
jafnvægið og falla ofan á sof-
andi manninn, því hún gat að-
eins stutt sig með annarri hendi
meðan hún dró pakkann upp. En
henni tókst að rykkja sér aftur
á bak og ná jafnvæginu á síð-
ustu stundu. Hún neyddi sjálfg
sig til að sitja grafkyrra við hlið
hans meðan hún var að jafna
sig eftir skelfinguna.
Síðan sneri hún sér hægt við
og skreið sömu leið til baka.
Dyrnar að herberginu hennar
virtust vera svo langt undan, en
loks komst hún að þeim án þess
að vekja hann. Hún skreið inn-
fyrir og stóð hljóðlega á fætur.
Síðan lokaði hún dyrunum og
hallaði sér örmagna upp að
hurðinni.
í hendinni hélt hún á pakka
með vindlingapappír. Það var
allt og sumt, sem hún hafði ætl-
að sér að ná í. Fyrir þennan
litla pakka hafði hún lagt líf
sitt í hættu.
HANN leitaði hvað eftir ann-
að í vösum sínum. „Ég var á-
reiðanlega með pakkann í gær-
kvöldi,“ heyrði hún að hann
muldraði. „Ég hlýt að hafa misst
hann þegar ég hljóp aftur að
húsinu.“ Hann hafði gleymt
vindlingnum, sem hann reykti
áður en hann lagðist'til svefns.
Hann tók að ganga um gólf,
því gluggatjöldin voru dregin
niður og hann þóttist óhultur.
Hún stóð hjá ofninum og sneri
baki við honum, lét eins og hún
yrði hans ekki vör. Hún gat beð-
ið. Hún hafði allan daginn fyrir
sér.
Loks stóðst hann ekki mátið
lengur. „Ég verð að ná mér í
10
HEIMILISRITIÐ