Heimilisritið - 01.07.1955, Qupperneq 41

Hann náði í stól og settist rétt
hjá henni. — Þetta er ágætt —
að sitja svona úti heldur en að
hanga þarna inni í svækjunni,
sagði hann. Hann beygði sig
fram og leit á hana. — Þú er víst
sú einasta, sem lætur þér detta
svona nokkuð í hug, Sue. Ég hef
tekið eftir þér undanfama daga.
Hún horfði fast á hann. — Er
það satt? hvíslaði hún.
— Já. Hann leitaði 1 vasa sín-
um og kom upp með reyktóbaks-
pakkann sinn. — Þú ert allt öðru
vísi en hinar stúlkumar. Það
eina, sem þær hugsa um eru föt
og karlmenn. Hann hvessti
brýrnar.
Susan gat ekki látið sér detta
neitt í hug, sem hún gæti sagt
við hann. En Mike hélt áfram
að tala:
— Þú ert öðru vísi. Ég hef
tekið eftir því, að þú ferð þínar
eigin leiðir. Þú heldur þér frá
hinum. Þú lest og ferð í göngu-
ferðir, teiknar og málar og færð
einhverja ánægju út úr sumar-
leyfinu.
Augu þeirra mættust. — Ég
hef verið hrifinn af þessu, sagði
hann. Mig hefur alltaf langað
til þess að tala við þig.
Loksins fékk hún málið. —
Hefur þú orðið hrifinn af mér?
spurði hún.
Hann kveikti á eldspýtu. —
Já, svo sannarlega, sagði hann,
og leit aftur á hana. — Þú berð
alveg af hinum stúlkunum.
Hann brosti. — Segðu mér eitt-
hvað um sjálfa þig.
Ég trúi þessu ekki, hugsaði
hún með sjálfri sér. En hún fann
að gleðistraumur fór um hana
alla. Hún andaði djúpt og hall-
aði sér aftur í stólnum. Úr þessu
vissi hún hvað hún átti að gera.
Nú var það ekki erfitt lengur.
— Nei, fyrst verður þú að
segja mér eitthvað um þig, Mike.
Það var mörgum klukkutím-
um seinna, sem hún gekk yfir
mjóa stíginn til álmunnar, sem
hún bjó í. Bett var komin í rúm-
ið og hún sat þar upprétt og var
reið á svipinn.
— Hvar hefur þú verið? spurði
hún önug. — Hér sit ég og er í
vondu skapi og hef ekki nokk-
urn mann, sem ég get trúað fyr-
ir vandræðum mínum.
Susan leit á Bett annars hug-
ar. — Er það . . . Bob? spurði hún
hikandi.
— Nefndu ekki þann bjána á
nafn, sagði Bett og hallaði sér
fram og augun skutu gneistum.
— Veiztu hvað hann sagði við
mig í kvöld? Hann sagði: Ef þú
kemur einhvern tíma til Manc-
hester, þá hringdu í mig. Og svo
tók hann í höndina á mér og
JXJLÍ, 1955
39