Heimilisritið - 01.07.1955, Blaðsíða 61

við Maurice, skaltu segja henni
það sjálfri. Ég fyrir mitt leyti
’vil ekki heyra meira um þetta,
•og ég verð að biðja þig um að
láta þennan leiða söguburð ekki
ganga lengra. Skilurðu mig?“
Frú Kinlock stóð upp og setti
á sig snúð. Hún var næstum því
eins há og sonurinn, og það var
engu líkara en að þau ætluðu í
hár saman.
„Hvernig vogarðu þér að tala
svona til mín, Bruce!“
„Ef ég hef sært þig, þá verð-
urðu að afsaka, en ég endurtek
það, að þú mátt til með að vera
upp yfir svona gróusögur hafin
og leggjast ekki svo lágt að láta
þær ganga lengra. Ég fyrirbýð
þér það!“
„Þú tekur þá málstað þessa
stelpuræksnis, sem við höfum
tekið á heimilið,“ sagði frú Kin-
lock og sauð niðri í henni reið-
in. „Þú . .
Bruce stóð upp og hneigði sig
kurteislega. Svo fór hann.
Hann gekk lengi, lengi um
flötina fyrir framan húsið og
hugsaði um það, sem móðir hans
hafði sagt. Að lokum ákvað
hann að spyrja Lindu hreinskiln-
islega um, hvað hæft væri í
þessu. Hún myndi að minnsta
kosti ekki segja honum ósatt.
En atvikin höguðu því svo til,
að hann fékk ekki tækifæri til
að tala við hana fyrr en dag
nokkurn í byrjun júnímánaðar.
Þá riðu þau út saman í fögru
veðri að heimsækja einn leigu-
liðann, sem var kominn í fjár-
hagskröggur.
Maðurinn hét Peter Gow og
bjó í hrörlegu hreysi með konu
sinni og fimm börnum. Hann
hafði aðeins haft nóg að bíta og
brenna, en þegar hann missti
einu kúna sína, komst hann á
vonarvöl.
Þegar Linda og Bruce komu til
Gow var nýbúið að bera fisk,
kartöflur og brauð á borð, og
þeim var boðið að borða. Linda
var í þann veginn að afþakka
það kurteislega, en Bruce þáði
boðið. Svo settust þau til borðs,
og Linda var undrandi á því,
hvað auðugi Lundúnabúinn
hegðaði sér alþýðlega og upp-
gerðarlaust í þessari fátæklegu
stofu. Það gat enginn séð annað
en að hann væri vanur slíkum
kosti.
Bruce skildi líka, að hann
mátti ekki beinlínis gefa Gow
aðra kú, svo að hann spurði
leiguliðann, hvort hann gæti
ekki komið í vinnu við torfristu
hjá sér. Spurninguna bar hann
fram á þann hátt, að það var
líkast því sem leiguliðinn gerði
honum greiða með því að koma,
og Gow brosti ánægjulega, þeg-
JÚLÍ, 1955
59