Heimilisritið - 01.07.1955, Síða 63

að sýna þessum pörupilti neina
tillitssemi," sagði Bruce beisk-
lega og lét afbrýðisemina fá yf-
irhöndina. „Hann hefur auðvit-
að daðrað við þig, og þér hefur
hugnazt að því. Það er enginn
vandi fyrir þig að fullyrða, að
þ>ér finnist hann leiðinlegur, en
það verður erfiðara fyrir þig að
sanna, að hann sé þér ekki neitt
hjartfólginn. Þið eruð nú einu
sinni gamlir vinir.“
„Já, það erum við. Við höf-
nm leikið okkur saman krakkar,
<og þar að auki er ég áreiðanlega
ein af þeim fáu, sem skil hann.“
„Þú skilur hann kannske svo
vel, að þú getur afsakað hvernig
hann hegðar sér?“
„Nei, en skýringin er sú, að
íoreldrarnir hafa eyðilagt hann
með alltof miklu atlæti í upp-
vextinum. Hann hefur alltaf
fengið hvað svo sem hann hefur
viljað, og hann tekur þann mögu-
leika yfirleitt ekki með í reikn-
inginn, að nokkrum detti í hug
að neita honum. Annars get ég
ekki skilið hvers vegna þú ert að
eyðileggja útreiðartúrinn með
því að tala um hann. Ekki get-
ur kunningsskapur okkar Mau-
rice komið þér neitt við.“
„Ég hafði ekki hugsað mér að
eyðileggja reiðtúrin, en ég hafði
heldur ekki haldið, að þú værir
svona eldheitur málsvari hans.
Konur eru ávallt veikar fyrir
mönnum, sem eru ástfangnir af
þeim, og mér skilst þú metir
hinar hlýju tilfinningar hans
mikils.“
„Og þú leyfir þér að halda
því fram!“ sagði hún heiftarlega.
„Þakka þér fyrir, að þú skulir
segja mér það svona hreinskiln-
islega, að ég sé heimsk og hé-
gómleg gæs, sem læt karlmenn
geta haft mig til alls.“
„Það hef ég ekki sagt,“ sagði
Bruce sefandi, því hann sá að
hann hafði gengið of langt.
„Þú hefur gefið það í skyn, og
það er engu betra!“ sagði hún
snúðug. „Og nú skal ég til þess
að fyrirbyggja allan misskilning,
endurtaka, að ég hef aldrei hugs-
að mér, og mun aldrei hugsa
mér, að giftast Maurice, en hins
vegar er ég ekkert barn, sem
læt þig ákveða hvað ég á að gera
eða ekki gera. Ég er að vísu ráð-
in hjá þér sem skrifstofustúlka,
en ég veiti þér ekkert vald yfir
einkalífi mínu. Ef þú ætlar þér
að skipta þér frekar af því, neyð-
ist ég til að fara frá Kinlock
Hall.“
„Svona tal vil ég ekki hlusta
á!“ svaraði hann.
„Þú verður að gera þér það að
góðu!“
„En af hverju tekurðu þessu
svona, Linda? Getum við ekki
JTJLÍ, 1955
61