Sagnir - 01.06.2003, Qupperneq 89

♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Söguþing
Vorið 2002 var íslenskt söguþing haldið í annað
sinn. Þrátt fyrir takmarkaða reynslu mína af slíkum
viðburðum var ég ein af þeirn sagnfræðinemum
sem sótti það og líkaði vel. Söguþingið stóð frá
fostudegi til sunnudags og og var dagskráin uppfuO
afspennandi viðburðum bæði félagslegs og fræðilegs
efnis. Það kom fljótt í ljós að fyrsta söguþingið, sem
hafði verið haldið 1997, var fólki í fersku minni.
Ekki eingöngu vegna þess að það hafði heppnast
vel heldur líka vegna þess að heiðursgesturinn,
sagnffæðingurinn Arthur Marwick virtist hafa komið bæði aðstandendum
og gestum verulega á óvart. Eftir að hafa setið og hlustað á lýsingar af þessu
fannst mér ósköp leitt að hafa misst af þessu því sögumar af manninum
voru ófaar. Samkvæmt þeim hafði Marwick verið svo vel við skál frá því
hann steig fæti á íslenska gmnd að fólk vissi varla hvort það átti að hlæja
eða gráta. Drakk eins og svampur var fjölþreifinn og móðgaði flesta sem
á vegi hans urðu. Lúmskt vonaðist ég eftir því að álíka karakter slæddist
inná þetta Söguþing en svo varð ekki, allt fór fram á hóflegum og mátulega
virðulegum nótum.
En dagskráin sveik mig ekki. Af þeim málstofum sem ég náði að sækja
má nefna „Tengslanet: Kenningar og aðferðir“ þar sem meðal annars var
sýnt fram á hversu lítið embættismannasamfélagið var hér á sautjándu og
átjándu öld og að hagsmunir þeirra sem mest máttu sín sköruðust nær alltaf
þess vegna. I málstofimni „Minni og vald“ var fjallað um þessi tvö hugtök
og þeim beitt á óhk tímabil í Islandssögunni en að fýrirlestrinum loknum
kom í ljós að ekki voru allir á eitt sáttir um notkun hugtaksins „minni“ sem
sumu í salnum þótti helst til loðið til að nota í sagnfræði. Þá var líka málstofa
um heimilda-útgáfur feykivel sótt og sitt sýndist hveijum um tilhögun slíkra
útgáfa, án þess að ég fari nánar út í það hér. Þar að auki sá ég hluta af öðrum
málstofum en náði ekki að sjá þær í heild sinni, „Hagrænar forsendur
trúarbragða" kom mjög á óvart og sá hluti sem ég sat var afbragð. Auðvitað
er enn ónefndur sá urmull af málstofum og sjálfstæðum fýrirlestrum sem
ég missti af en mér skildist á öðrum að margt hefði verið vel tímans virði.
Einn helsti kosturinn við að mæta á ráðstefnur eins og söguþing er sá að
maður fær að heyra umræðumar sem verða um fýrirlestrana, þær koma
aldrei út á prenti en vegna þess hversu hvatvíslegar þær geta orðið gefa þær
oft jafnmikinn skilning á því efni sem verið var að fjalla um og fyrirlestrarnir
sjálfir. Annar kostur er svo að maður umgengst fólk(kennara) í öðra og
fijálslegra umhverfi en venjulega, utan samhengis kennslustofunnar, sem
maður er vanur.
Þóra Fjeldsted
Þóra Fjeldsted
♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦