Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Qupperneq 26

112
HELGAFELL
átti sterk ítök í henni — hann kenndi henni
að lesa Proust og Gide og Mann og Kafka
og Faulkner —, og þess vegna sótti hún á
kvöldin listamannabarina í Greenwich Village
eða kaffihús ítalanna á Mulberry Street, sem
liggur skammt þar fyrir austan. Sally var
ekki hégómleg stúlka, og henni varð bráð-
lega ljóst, að hún ætti ekki lieima í þessum
hverfum. Hún gat aldrei með öllu svæft þann
áleitna grun, að listamenn væru fólk sem
væri að svíkjast um, og hún hætti að lesa
Proust og alla þá þungu, langorðu höfunda,
sem alltaf meintu eitthvað annað en ])eir
sögðu. Að vísu lagði hxin ckki niður bók-
menntir af sjálfsdáðum, því að hún var ein-
hvern veginn of vanaföst til þess, og henni
hefði auk þess hrosið hugur við slíkri goðgá,
ef hún hefði ekki eignazt til bráðabirgða
annan elskhuga af ítölskum ættum, sem var
þeirrar skoðunar, að upprennandi rithöfundar
ættu aldrei að lesa bækur. Nú gekk Sally
þess ekki dulin, að hún myndi aldrei skrifa
bækur, en hún tók kenninguna til sinna
þarfa, eins og gengur, og seldi bækur sínar
fegins hugar og þó með leynd, því að hún
kærði sig ekki um að láta draga þá sjálfsögðu
ályktun af þessu tiltæki sínu, að upprennandi
skáldkona ætti hvorki að lesa né skrifa. Og
lengi eftir að hinu skammvinna ástarævin-
týri við ítalann í Greenwich Village lauk,
hélt hún áfram að sækja kaffihús og lista-
mannabari af eins konar óljósri ræktarsemi
við ítalann sinn í Cornell og hans stóru hug-
sjón. Því var þess skammt að bíða, að fund-
um hennar bæri á nýjan leik saman við mann,
sem tældi hana með sér einslega inn í völ-
undarhús bókmenntanna.
Júlímánuður er venjulega heitasti mánuður
í New York, en lifið getur orðið þungbærast
í ágúst, því að þá liggur hitamóðan þyngst
og votust á borginni, og þá er einmanaleiki
sárastur, því að flestir, sem eiga athvarf
annars staðar hafa horfið á burt. Þegar Sally
hitti Tom Van Buren í fyrsta sinni hjá Luigi’s
á Fourth avenue á laugardaginn í annarri
viku ágústs, tók hún alls hugar fegin boði lians
að koma í heimsókn til nokkurra kunningja
hans yfir á Mulberry street, enda þótt henni
geðjaðist ekki ýkja vel að honum við fyrstu
sýn. En Sally var að eðlisfari fremur tómlát
stúlka, og þetta var virðulegur maður, há-
vaxinn og grákembdur í vöngum. Samt
var eitthvað í fasi hans og tali, sem kom
henni í bobba og gerði hana órólega. Hann
stóð mjög nærri henni, meðan þau töfðu við
barinn hjá Luigi og brosti og talaði mikið
um alls ekki neitt, að því er virtist, og bar
mjög ótt á, og henni var ekki ljóst, hvort
þessi framkoma var honum eðlileg eða ein-
hvers konar gamaldags tízkufyrirbæri. Hún
mundi eftir að hafa séð þetta látbragð, þetta
háfleyga bros, og þennan tíða varaburð hjá
kvennagullum í gömlum Hollywood-kvik-
myndum. Það lá við henni fyndist hún ein-
mitt vera að horfa á gamla kvikmynd, af
því hún gafst upp við að hlusta á hann, en
horfði í þess stað með talsverðum óhugnaði
á varir hans. Það var enginn vandi að
svara honum öðru hverju, því að hann tók
allt gilt og brosti ánægjulega við hverju orði.
Og hann minnti hana auk þess lítillega á
Ronald Colman eða Faulkner, enda þótt hún
hefði lesið, að Faulkner væri fremur lágur
maður vexti. Var hann rithöfundur, spurði
hún allt í einu. Já, sagði hann, að vissu levti,
hann skrifaði einstöku sinnum ritdóma í
Saturday Jteview, og auk þess vann hann
að öðrum ritstörfum, sem hann talaði mn
góðan sprett án þess að gera sig skiljanlegan
en af miklu lítillæti að því er virtist. Hann
var annars prófessor við Columbia. Kennsla
var honum að vísu hugþekk, sagði hann, en
hann stundaði liana samt einungis til þess að
hafa fasta stöðu í lífinu. Allt í einu minnti
hann hana að útliti á prestinn í Hammonds-
port, The Reverend John Hawkins, sem gekk
til vinnu í víngörðunum með bændum á
sumrin. Hún undraðist, hve erfitt var að sjá
hann fyrir sér. Það var eins og hann væri sí-
fellt að fara og koma í nýrri mynd, eða léki
um hann ljós og skuggi til skiptis.
A leiðinni yfir á Mulberry street fræddi
hann hana á því, henni til nokkurrar undr-
unar, enda þótt hún hefði heyrt sitthvað