Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 49

FRÁ UPPTÖKUM AÐ ÓSI
135
vörunum. Hún var komin fast að honum;
andardráttur hennar lék um kinnar hans; lík-
amir þeirra komnir í snertingu. Og þessar
hendur hennar — grip þeirra varð þéttara um
vanga hans, eftir því sem hún kom nær hon-
um.
Svo kjökraði hún. Það kjökur var mjög
annarlegt, einna líkast bældum hlátri; um
varir hennar barst ekki hið minnsta hljóð;
hún grét innra með sér — og þrýsti sér upp
að honum, allri; hann varð að taka á, til þess
að falla ekki aftur fyrir sig. Honum varð litið
yfir öxl henni og út. eftir veginum, í báðar
áttir; skeð gat, að einhver væri á ferli sem
kynni að halda, að hann væri að gera tilraun
til að faðma kennara sinn. Nógu slæmt var
það, að fara til fundar við Anne Stafford,
þótt slíkt sem þetta yrði ekki til að kóróna
alla skömm . . .
En þá gerðist það, fyrirvaralaust, að Miss
Ross sleppti taki sínu og sneri burt frá hon-
um, luktum augum. Hálfringlaður horfði hann
á hana hvar hún gekk að reiðhjólinu, sveifl-
aði því hvatlega og steig á bak. Og ennþá
kjökraði hún — eða hló, hvort heldur það
nú var. ITún leit ekki við. An frekari orða
lagði hún af stað og fór veginn upp á hæðina.
Það var mjög á brattann. Hann horfði á
eftir henni, hvar hún lagði allan þunga sinn
í að stíga hjólið; svo gafst hún upp að lokum
og gekk síðasta spölinn upp eftir. Þar fór hún
loks í hvarf.
Skömmu síðar reikaði Stephen heim á leið
og fór sér hægt. Sérhverri ástríðu, sérhverri
löngun, hafði verið stungið svefnþorn; það
var undarleg tilfinning sljóleika, þreytu og
sinnuleysis, blandin kvíða. Hann þráði í senn
að mega sofna og hvílast, en óttaðist jafn-
framt algleymi og andvaralevsi svefnsins . . .
Svo var aftur kominn morgunn; nýr dagur.
Þessum degi fagnaði Stephen — vegna þess
eins, að dagurinn er timi vökunnar. Hann
hjólaði í hægðum sínum áleiðis til skólans;
aldrei hafði hann farið sér jafn hægt. En það
var ekki vegna fegurðarinnar umhverfis hann,
síður en svo. Gærdagurinn var svo sannarlega
farinn veg allrar veraldar; í hans stað kom-
inn kuldagrár morgunn með regnskýjabakka
í nánd. — Þegar pilturinn nálgaðist skólann,
sá hann hvar bifreið skólastjórans stóð við
hliðið og umhverfis hana hópur skólabarna.
Enginn skóli, Stephen! Enginn sltóli í dag!
hrópuðu þau til hans, hoppandi af kæti.
Stephen kom hjólinu sínu fyrir inni í byrg-
inu, en gat enganveginn ímvndað sér, hvað
á seyði var. Eftir það gekk hann inn í skóla-
stofuna.
Það var nú enginn fyrir — nema Anne Staf-
ford. Hún sat á sínum venjulega stað og leit
ekki við, þegar hann kom, heldur be.vgði sig
yfir borðið sitt.
Anne? hvíslaði hann. Hvað er að gerast —
segðu mér það?
Hún svaraði ekki; hinsvegar greindi piltur-
inn fótatak skólastjórans fvrir utan dyrnar.
Svo kom skólastjóri inn, hávaxinn maður með
yfirskegg. og skálmaði rólega að kennaraborð-
inu, en nam ekki staðar þar, heldur gekk
nokkrum sinnum um gólf, ræskti sig, tók upp
vasaklút og þurrkaði út úr sér á honum, snýtti
sér hraustlega og þerraði skeggið; allt á mjög
rólegan og næsta virðulegan hátt.
Loks nam hann staðar og mælti:
E — Miss Ross, hún — hún mun eklci
kenna í dag. Það er að segja — hún er dáin.
Hann leit á Stephen: Ég tilkynni þér þetta,
því þú ert elztur meðal nemenda. Hún — e
— varð fyrir slysi í gœrkvöldi, Stephen, við
Quarry-bugðu; — e — missti stjórn á hjólinu
sínu og hrapaði fram af bakkanum . . .
Er hann hafði sagt allt þetta, snýtti hann
sér að nýju og hélt svo áfram:
Skólanum verður lokað í eina viku. Þetta
vil ég að þú segir hinum börnunum og sjáir
svo til, að þau fari heim.
Andartak virtist hann hugsa sig um, leit
niður fyrir sig og beit á vörina; síðan kinkaði
hann kolli, brosti dauflega og gekk út úr
skólastofunni.
Anne hafði hvorki hreyft legg né lið. Step-
hen hljóp til hennar þangað sem hún sat föl
og stjörf í sæti sínu.
Hvað er að? spurði hann. Þér var aldrei