Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 69

Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 69
BÓKMENNTIR 155 tvímælalaust heimspekilega og andlega undir- stöðu í bókmenntir okkar, og þess vegna er svo mikil hætta á, að þær, sem eru að miklu lcyti leikmannslist, tómstundalist, leysist upp í lýriska mærð eða endalausar frásagnir af fátæklegum atburðum úr þjóðlífinu, þar sem sneitt er auðveldlega hjá öllum átökum við tilverunnar rök. Alltof mikið af þeim bókum, sem við gefum út. árlega, eru einungis einnar víddar, er svo má til orða taka, þær cru allar á lengdina, en skortir bæði dýpt og breidd. Enginn skilji orð mín svo, að ég haldi fram þeirri skoðun, að allar bókmenntir hljóti að vera heimspekilegs eða andlegs eðlis, vits- munalegs eða trúarlegs, en ég hygg, að sagan sýni, að bókmenntaleg hefð heillar þjóðar geti ekki þrifizt til langframa án slíks jarð- vegs, heldur flosni upp og deyi. Sem betur fer eru ýmsar undantekningar. Höfundur Njálu (Menningarsjóður) er rit- gerðasafn eftir Barða Guðmundsson, og hafa Skúli Þórðarson og Stefán Pétursson séð um útgáfuna. Stefán ritar auk þess inngang, er liann kallar Hin nýja Njáluskoðun. Það er mikill greiði að fá í einu lagi Njálurannsóknir Barða, og frágangur þeirra hér er útgefendum til sóma. Auk þess er útgáfan eðlilegur virð- ingarvottur við minningu höfundarins, hins sérkennilega og hugþekka manns og frumlega sögugagnrýnanda, sem lézt fyrir rúmu ári síðan. Engin leið er að lýsa þessum ritgerðum í stuttu máli, né niðurstöðum Barða, enda verður bókarinnar nánar getið síðar. Má og vænta, að nú líði ekki á löngu, áður en þessar rannsóknir lians og aðrar verði teknar til rækilegri athugunar af sérfræðingum heldur en hingað til. Mörgum aðdáendum höfundar, a. m. k. leikmönnum í söguskoðun, hefur virzt ofmikil þögn og tómlæti ríkja um kenningar hans, en það er hins vegar sannast mála, að til þess að leggja dóm á þær, þarf í raun og veru jafnvíðtækar rannsóknir og Barði gerði sjálfur. Þær verða auk þess flestar hvorki „sannaðar“ né „afsannaðar“, heldur aðeins gerðar líklegri eða ólíklegri. ITeimildagagnrýni af því tagi, sem Barði beitti, hefir öðru hverju ranglátlega fengið á sig óorð fyrir misnotkun í höndum sérvitringa (sbr. t. d. alla þá, sem viljað hafa „sanna“ með textarannsóknum, að Ieikrit Shakespeares væru eftir Francis Bacon eða aðra). Vera má, að Barði hafi stund- um leiðzt út í öfgar (ég er ekki dómbær á það, að svo komnu). Hitt er augljóst a. m. k., að frá flestum þeim áfangastöðum í íslenzk- um söguskýringum, sem Barði stefndi ótrauð- astur manna að, verður aldrei snúið alla leið til baka. Fyrra bindi af heildarútgáfu af ljóðaþýð- ingum Magnúsar Ásgeirssonar (Helgafell) er komið út í umsjá þess manns, sem bezt mátti til útgáfunnar treysta, Tómasar Guðmunds- sonar. Bókin hefir einnig að geyma frumort æskuljóð Magnúsar, Síðkvöld. Magniis Ás- geirsson var ofmikið skáld til þess að hann þýddi allt jafnvel, en enn sem fyrr hlýtur það að vekja furðu þess, sem tekur sér fyrir hend- ur að lesa þýðingar hans samfellt, hve mikla fjölbreytni er að finna í kvæðavali og með- ferð kvæða. Mesta furðu vekur þó öryggi Magnúsar og vald hans á frumtextum kvæð- anna, ef þeir eru bornir saman við þýðing- arnar, og þess gætt, hve persónulegt skáld Magnús var sjálfur og hve strangar reglur hann hefur sett sér um meðferð íslenzkunnar. Nákvæmni hans er allt að því ótrúleg og ekki sízt þeim, sem eitthvað hafa reynt að þýða sjálfir. Fyrsta skylda þýðanda er sið- ferðileg, og hún er sú að þýða „rétt“. Ég efast um, að nokkur íslenzkur þýðandi fyrr né síðar hafi fylgt ])essari reglu jafnstranglega og Magnús. Engu að síður bera þýðingarnar svo sterkan heildarsvip, að lesandinn fer bráðlega um hugsa um þessi kvæði eins og þau væru eftir eitt skáld — eitt mikið skáld. Skáldsaga Guðmundar Daníelssonar, Hrafn- hetta (ísafold), styðzt við Scwartzkopf-málið og ber, eins og fyrri sögur höfundar, vitni um milda, en dálítið yfirborðslega hæfileika. Ég nota ekki orðið yfirborðslegur til að gera lítið úr þessum hæfileikum, heldur til að að- greina þá frá öðrum og benda á, að Guð- mundur virðist ekki þekkja takmörk sín. Hann hefir til að bera hugkvæmni, dramatíska til-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Nýtt Helgafell

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýtt Helgafell
https://timarit.is/publication/1049

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.