Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 31

EIGA MENN AÐ BYGGJA NOREG?
117
jafn lilýtt sem í Danmörku, já, jafn gott sem
suður við Svartahaf . . .
En menn rækta sitt vín sjálfir suður við
Svartahaf. Þar skáka þeir Afengisverzluninni
okkar. Og reyndar nægir okkur að skreppa
suður á Skán eða Sjáland einhvern tíma á
útmánuðunum (en hver á gjaldeyri til þess?j,
þá finnum við, að þar er veturinn æði miklu
skemmri.
Nei. Noregur ætti að vera svo sem þjóð-
garður handa Evrópu — eins og Hitler hafði
ráð fyrir gert í sínu mikla hagkvæmdar-
áformi — með mörg gistihús handa ferða-
mönnum og nokkurn námagröft, og annað
ekki.
Eða hvað . . . ?
Maður er nefndur Nummedal, kynlegur í
háttum. Hann grefur í jörðu og finnur minjar
um forna menningu þar sem enginn gæti
aítlað, að skyni bornir menn hefðu stigið fæti
(en máske eru mennirnir ekki skyni bornir?).
Langt norður á Finnmörku hefur hann fund-
ið leifar fornrar menningar, ég trúi hann
kalli hana komsamenningu. Hún er ævaforn,
a að geta tólf þúsund ára gömul. Kann að
vera eldri en menningin hér suður í landi.
Jæja — í þá daga hafa þegar verið til
mcnn, sem vildu sjálfunr sér svona illt.
En þó er málið svo vaxið, að margir þeirra
ættstofna, sem búa uppi í hinum afskekkt-
ustu dölum þessa lands, hafa máske ekki
flutt þangað með öllu frjálsir og fúsir. Þeir
hafa flæmzt þangað undan öðrum ættstofn-
um, blótandi og ragnandi hafa þeir hreiðrað
um sig uppi í afkimum og á fjallasyllum —
og smám sarnan gerzt blíðari á manninn.
Ef þessi tilgáta er rétt, þá hefði fólkið,
sem býr uppi í fjallabyggðum þessum, átt
að vera „lélegra kyn“ í fyrstu. En það verður
ekki með sanni sagt í dag. Það er mesta
furða, hverju óhagkvæmir lífshættir fá breytt
til betra vegar á nokkrum þúsundum ára.
Þeir, sem voru þungir á fæti, hafa líklega
verið höggnir í strá á leiðinni upp eftir,
aðrir hafa steypzt fvrir björg á liðnum öld-
um, og þeir, sem ekki nenntu að snúa sér
við, hafa soltið í hel. Þeir beztu lifa eftir. En
sé höfuðskel þeirra mæld, reynast þeir oft
af harla blönduðu kyni.
Við munum einnig hafa lært, að Norðmenn
séu hreinasti kynstofn norrænna manna.
Sama lygin enn. Okkur er nóg að ganga einn
dag um Kaupmannahöfn eða Stokkhólm til
að finna fólk, sem er að samtöldu Ijósara á
hár en Óslóarbúar. Ef við eigum að jafnast
á við norræna kynbræður okkar í þessu efni,
hljótum við að sækja fólk upp á Haðaland
— þar eru menn svo ljóshærðir, að við hljót-
um að leita allar götur til Ítalíu hinnar
svörtu, í sveitirnar kringum Verónu, til að
finna svo ljósa menn.
Nei, því er verr, að við erum ekki af ein-
ræktuðum stofni.
Því er verr?
1 Innsogni býr þjóðflokkur, sem beint
verður að telja mongólskan. Málfræðingar
hafa velt vöngum yfir jieim í hundrað ár,
og þjóðfræðingar slíkt hið sama — margir
Sygna þessara hafa svart hár, gula húð, ská-
höll augu og flöt nef og gætu eftir ásýnd að
dæma verið frá gresjunum austan Volgu.
Enginn veit, hvaðan þeir eru komnir. En
þeir eru rammnorskir, auk heldur í norskara
lagi, þcir klífa fjöll sem geitur og skeggræða
á meðan hver við annan á sinni merkilegu
mállýzku — sem þeir þykjast geta bjargazt
við allar götur til Miklagarðs. Og það geta
þeir efalaust, því Sygnir bjargast alls staðar.
Sygnir eru beztu hrossakaupmenn hér-
lendir (og leyfum oss að gerast dulspakir og
tala gálauslega: Skyldi það vera arfur frá
gresjunum?). Austlendingar eiga glaðar end-
urminningar frá því er hrossasalar komu í
héraðið með Sygna í broddi fylkingar. Eng-
inn Raumríkingur var svo þungur á sér, að
hann sæti um kyrrt, þegar fréttist til ferða
slíkra hrossasala. Hrossamang, hrossakaup.
Þetta bar ekki vitni um tiltakanlega mikla
hagsýni, því vanalega voru heimamenn
prettaðir. En það var gaman.
Oft hefur verið um það spurt, livort norsk-
ur bóndi hafi meiri rnætur á hryssu sinni
eða eiginkonu. Sjálfur mundi hann að líkind-
um svara: Báðar eru góðar til síns brúks. En