Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 45

FRÁ UPPTÖKUM AÐ ÓSI
131
ar, stolt æskuþroskans, liófst og hneig í trássi
við föt og foreldra.
Stephen minntist þess, er gerzt hafði fyrir
tæpri klukkustund. Þá flaugst hann á við
Anne út af húfu Vitlausa-Murrays, sem
krakkarnir höfðu náð í og hún vildi ekki láta
lausa. Allt í einu höfðu þau áflog liætt að
vera áflog út af húfu; þau urðu áflog sjálfra
sín vegna, unz bæði féllu hlæjandi um koll
í grasið, annar handleggur hans lenti af til-
viljun utan uni stúlkuna og önnur höndin
snerti við brjóstum hennar. Þá lét hún líka
húfuna lausa, og augu hennar litu í augu
hans . . . Þá klukkustund, sem síðan var lið-
in, hafði hver hugsunin alið aðra í huga pilts-
ins; en þær leiddu allar til niðurstöðu hins
fullvaxna manns, þrátt fyrir alla mannorðs-
áhættu undir vökulum augum þess kynjadýrs
sem var almenningur í heilli sveit.
Miss Ross vissi ekki og gat ekki vitað,
hverjar voru hugsanir ungs manns; en hún
hafði eyru. Við fatageymsludyrnar hafði
Stephen hugsað sér að hvísla að Anne stað
og stundu; en sökum þess að hjartað brautzt
um í brjósti hans og blóðið í æðunum sló
trumbur fyrir eyrum hans, varð hvíslið
hærra en skyldi — Miss Ross heyrði hvert
orð.
Hún varð ill; en hún vissi enganveginn,
hvað hún gæti gert. Líkamsstyrkur söku-
dólganna kom í veg fyrir, að hún gæti beitt
sér á þann hátt, sem vald hennar heimilaði.
Auk þess vissi hún ofurvel, að kynþroska
stúlka var gædd hæfileikanum til að skynja
og skilja hið minnsta hvik í augum annarrar
konu. Stephen væri hægt að sansa; en kattar-
eðlið í Anne . . .
Iilœgilegt!
Hún hreytti þessu orði úr sér líkt og smá-
þrumu út yfir auð bekkjarsætin. Svo heimsku-
legt sem það nú var, þá fyrileit hún stúlkuna.
Hún þekkti svosem ungkattareðlið frá því
hún var sjálf í skóla; hvað legið gat á bak
við það eitt að fá þerriblað lánað eða blýant
yddan.
En ekki gat hún farið að segja foreldrum
Anne, hvað á seyði var. Stafford, svo ráð-
vandur og ærukær sem hann var, mvndi að
sjálfsögðu skella allri skuld á Stephen til að
hvítþvo dóttur sína. Iiönd fólksins í sveit-
inni myndi seilast eftir steinum til að grýt.a
piltinn, rétt eins og lausnari hans hafði forð-
um verið grýttur . . .
Og ekki gat hún heldur borið leyndannálið
í skólastjórann; sem karlmaður myndi hann
verða gjörsamlega hlutlaus, aðeins reynast
hálfu verri við Stephen og alls ekki viður-
kenna, að stúlkan hafi átt nein upptök; hann
myndi ekki skilja það, hve jafnvel stúlkur
á aldri Anne Staffords geta reynzt færar í
þeirri list að bregða snöru . . .
Skyndilega rann upp fyrir henni kvöldið
skuggsæla, er hún var sautján ára og faðir
hennar lamdi hana fyrir að standa á tali við
pilt fyrir utan hliðið. Hún hafði hlegið við
piltinum, og á þann hátt, að hann hafði orðið
til að taka utan um hana og þrýsta henni
að sér. Þá hafði faðir hennar komið og lamið
hana með ól þvert yfir lendar og fætur, í
augsýn piltsins. Samruni sælu og þjáningar
þessa atviks sótti hana heim, hlæjandi og
storkandi, í hverjum drauminum eftir annan
upp frá því; hvorki foreldri né fyrirbænir
reyndust fær um að hindra það . . . Og
henni var ljóst, að þar átti og uppruna sinn
sá tómleiki er greip hana í þögulli skólastof-
unni, er bjartur hlátur barnanna hljóðnaði
í fjarska; þá hafði hún lokið sinni daglegu
þjónustu, og ekkert beið hennar — nema te,
bók, hvílurúm og bænir . . . Faðir vor á
himnum fyrirmunaði henni að sækjast eftir
ranglátu hóglífi fjöldans . . .
Mrs. Turley gekk nú inn í stofuna með
tusku, vatnsfötu og kúst. Miss Ross vissi,
að af fimm börnum þeirrar konu höfðu tvö
fæðzt löngu eftir lát mannsins hennar. Með
hjálp skólastjórans hafði Miss Ross reynt
að bjarga ekkju þessari frá glötunarbarmin-
um með því að bjóða henni hreingerningar-
starf ásamt húsnæði í kofa á landareign skól-
ans. En þrátt fyrir það allt — fyrirbænir,
fatagjafir, útvegun atvinnu og kristilega upp-
fræðslu barna konunnar — þá var orðrómur-
inn enn við lýði; það var líkast því sem góð