Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 28

114
HELGAFELL
henni ekki að sannfæra sjálfa sig um það
með öllu, og því leið kvöldið, án þess að hún
sæi fram á annað en hún hlyti enn sem fyrr
að gista á Washington Square.
En óviðkomandi atvik, sem bar fyrir augu
þeirra um leið og þau konm út af Plaza, batt
skjótan endi á þetta liátíðahald: við næstu
dyr (það er dálkill grískur veitingastaður),
sat lítill snyrtilegur maður með gullspangar-
gleraugu hjá sorptunnu og var að naga steik-
arbein upp úr tunnunni. Van Buren yppti
öxlum, en stúlkan sagði án þess að hugsa sig
um: „Þú ert alveg eins og hann“, og fann um
Ieið, að þetta var rétt. Hún sneri sér undan
og skalf af óviðráðanlegum hi-yllingi. Van
Buren gekk burt frá henni og hélt fyrst í
austurátt en síðan norður Broadway, bar af
bar, unz hann kemur á Lincoln Square, eins
og fyrr segir.
Þrettán gular, ein svört
Og við höfum talið okkur dansendurna, við höfum talið okkur taka
þátt í dansleikjunum, okkur sem stigum á eikarspeglinum.
Svartipresturinn stakk síðasta blóminu af Himalayatindi í hnappagatið:
Æskan er eins og vatnsfullur líknarbelgur, virðuleg ellin fær öðlazt
þunga klappanna.
Þú Atlantshafið bláa, beiskur svitadropi flogaveikrar jarðar.
O, heita ennisdögg, stigin upp til hvolfhimins danshallar, sokkin
ásamt silkiklúti í djúp buxnavasans.
Æ þessi blóðdans í ljóskeilunni. Ekki er að undra þótt við séum
þreytt, við kristöllun ofþreytunnar, sem sló útum sóttheitan
hnöttinn, þetta dansfífl með þjófaljósið í skottinu.
Vér salt jarðar.
Sviti einnar skopparakringlu.
Steján Hörður Grímsson.