Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 47

FRÁ UPPTÖKUM AÐ ÓSI
133
skyldi valda Miss lloss slíkum áhyggjum.
— Er hann hjólaði löturhægt. heim á leið,
var honum miklu rórra eftir þessa ákvörðun.
Og Anne Stafford hvarf úr huga hans —
reyndar aðeins um sinn.
Er heim kom drakk hann teið sitt; og
móðir hans innti hann eftir því, hvað hann
þyrfti að lesa undir morgundaginn.
Það er lítið í þetta sinn, skrökvaði hann
— og nefndi til kafla í mannkynssögu, sem
hann hafði þegar lesið og myndi geta þulið
f.vrir henni auðveldlega.
Jœja, en Ijúktu þvi af þegar þú ert búinn
með teið þitt, sagði hún. Eg hef rckizt á
Ijóð, sem þú hefur kannske gaman af að
heyra. Það er eftir Shelley og nefjiist Óður
til vestanvindsins. Það er langt, en við getum
farið gegnum það í köflum og rifjað það upp
í heild eftir á.
Hann kinkaði kolli, leit til klukkunnar og
reiknaði lit, hve langan tíma hann hafði til
stefnu. — Er hann hafði lesið mannkvnssögu
í stundarfjórðung, opnaði móðir hans „Gull-
inn fjársjóð" í svörtu leðurbandi, setti upp
gleraugu, leit á son sinn til að sjá hvort hann
væri reiðubúinn að hlusta; hóf síðan lestur
sinn, hægan og lágan . . .
En stundin var þrungin eftirvæntingu ann-
ars eðlis. Það var í senn líkt og tíminn stæði
kyrr — en væri þó naumari en skyldi. Móts-
staðurinn var þrjár mílur í burtu. Loks þegar
Stephen komst af stað, ákvað hann að fara
fótgangandi. Fyrsta spölinn reikaði hann,
ofur laumulega, því að hann óttaðist mest,
að faðir sinn kynni að kalla til sín og fá sér
verk að vinna, einmitt er sízt skyldi. En
þegar liann var kominn úr augsýn manna,
spretti hann úr spori allt hvað af tók; knú-
inn mætti heitra tilfinninga og æskubráðlætis
hljóp hann; hljóp unz hann var næstum kom-
mn á leiðarenda. Þá lét hann sér nægja að
ganga; gekk meira að segja löturhægt síð-
asta spölinn. Og nú fyrst varð honum alvar-
lega hugsað til þess, hvernig allt þetta kynni
að fara: á hvern hátt Anne myndi bregðast
við. Vel gæti farið svo, að hún yrði honum
fráhverf; að lnin vildi ekkert annað en tala ...
Ilún myndi koma gangandi eftir veginum
og segja: Sœll, Stephen — og brosa; kannske
hlæja við, vandræðaleg. Og einnig hann
sjálfur myndi verða vandræðalegur, enda-
þótt hann mætti ekki láta á þvi bera. Enn
varð honum hugsað til áfloganna í skólanum;
aftur sá hann fyrir sér hin upprunalegu augu
konunnar: alvarleg, en þó hvetjandi; því hann
hafði í rauninni ekki verið að gera neitt ann-
að en það sem hún beinlínis vildi að hann
gerði . . .
Þannig hugleiddi hann það drjúga stund,
hvernig stefnumótið myndi verða. — Að
sjálfsögðu yrði hann að fara með hana á
afvikinn stað; þann stað hafði hann þegar
valið. Þar myndu þau geta verið í algjöru
næði. Svo myndi hann fikra sig nær henni —
jafnvel kvssa liana? Nei; það var bjánalegt.
Fyrst ætlaði hann heldur að snerta hönd
hennar, og brjóst; og ef hún hefði ekkert á
móti þessu tvennu — þá læri hennar . . .
En þegar hér var komið hugleiðingunum,
og hann var enn aleinn úti í náttúrunni, varð
hann skyndilega gripinn annarlegri tilfinn-
ingu. Enginn sá til hans; því síður las nokkur
hugsanir hans. En allt í einu fannst honum
hann vera að hugsa ljótt. Hann sá stúlkuna
fyrir sér í öldungis nýju ljósi — varnarlausa.
Sjálfur vissi hann ekki, hvers hann var maður
til; kannske var hann sízt maður til að taka
hugsanlegum afleiðingum verka sinna ... Ef
Anne Stafford yrði útlæg ger úr samfélaginu;
ekki aðeins hann, heldur einnig hún, jafnvel
hún svo miklu fremur . . . Þeirri tilhugsun
j)vrmdi yfir hann, einmitt nú, er hann bjóst
við stúlkunni á hverri stundu. Sú tilhugsun
var einnig slungin iðrun, jafnvel viðbjóði,
rétt eins og hann hefði þegar framið glæp;
eins og hann nú j)egar gæti séð hana liggja
varnarlausa, svívirta, eyðilagða . . .
Hann lyfti höfði mót heiðum kvöldhimn-
inum. Umhverfis var sveitin hans, landið
lians: engin, trén, vegirnir; og áin. Skammt
þaðan sem hann stóð, rann hún í bugðu milli
hárra snarbrattra bakka; þar hét Quarry-
bugða. Hann brosti er hann minntist þess,
að fornkeltar höfðu trúað því, að sérhvert