Helgafell - 01.12.1955, Qupperneq 37

DAVÍÐ STEFÁNSSON
35
Sú öld er í nánd, sem askinn fyllir
og engum synjar um skjól
og hefur til vegs í allra augum
hin andlegu höfuðból.
Og hví skyldi bóndinn biðjast griða
og bugast af hugarsorg,
fyrst aumasta kotið í Akrahreppi
er orðið að draumaborg?
Svo hrekkur hann við. Það hrikti í bjálkum
og hreysið varð kalt og snautt.
Gustinn leggur um gættir allar,
og grútarljósið er dautt.
Bóndinn er níddur, björgin þrotin
og búslóðin hafurtask,
en skáldið átti skínandi drauma
og skar þá — í tóman ask.
I annarn tóntegund, en allt um það eitt af fegurstu kvæðum Davíðs, er
minningarljóðið um Jónas Hallgrímsson, sjaldgæflega milt, hljóðlátt og
ástúðlegt. Ég vil ekki vinna þau ‘helgispjöll að skera slíkt kvæði niður í
tilvitnamr, en minni einungis á, að það er að finna í síðustu ljóðabók
skáldsins eins og líka Kvæðið um fuglana, sem getið er um hér að fram-
an, og kvæðið um Bólu-Hjálmar, sem seinast var vikið að. Ættu þessi
þrjú kvæði að vera næg heimild um það, að enn hefur enginn skuggi
fallið á samskipti skáldsins og Ijóðgyðjunnar
Hér hefur enn ekki verið drepið á þá hressilegu kýmni, sem víða
bregður mjög notalega fyrir í skáldskap Davíðs, jafnt í bundnu máli sem
lausu. Allir kannast við Litla kvœðið um litlu hjónin og Bréfið hennar
Stinu, en ég mundi þó fremur kjósa að benda á kvæði eins og Úr visna-
bók Tyrkja-Guddu eða Drykkjubrœður, sem fjallar um skipti þeirra Sæ-
mundar Hólm og Kristjáns sjöunda, og furðar mig reyndar á, hvað þessi
skemmtilegu kvæði hafa, að því er virðist, fanð framhjá mörgum ágætum
lesendum. Hér verður þó flest ósagt látið að sinni um þennan athyglis-
verða þátt í kveðskap Davíðs og gildir hið sama um ýmsar aðrar hliðar
á skáldskap hans. Ég get samt ekki skilizt svo við þessar hugleiðingar,
að ég víki ekki að því, sem mér finnst jafnan eitt mest heillandi einkenni
á allri ljóðagerð Davíðs, en það er sjálft yfirbragð ljóðstílsins, málhreim-