Helgafell - 01.12.1955, Qupperneq 63

BRÉF TIL RAGNARS
61
als manns sannfæringarkrafti. Efann um að maður hafi alltaf rétt fyrir sér, —
þann efa verður maður að varðveita fram á grafarbakkann. Og ég vil gera þá
játningu meira að segja, að fæst af því, sem ég hef sagt hér um atómskáld-
skapinn, mun hljóta staðfestingu næstu kynslóða. Það ræð ég af vitrun, sem
mér barst aðfaranótt hins 19. þessa mánaðar. Það var óhugnanleg bókmennta-
kynning.
Eg var farinn yfir um og kominn upp í hinn efra kálk astraplansins eftir
ýmsar velkingar í hinum óhrjálegri byggðum. Mér var horfin öll löngun til
að halda tengslum við jarðheiminn, og ég hafði engar fréttir haft þaðan í
fjölda ára.
Þá ber svo við, að ég rekst á íslenzkan menntamann, sem hafði farið yfir
landamærin fyrir fáum árum. Við tókum tal saman. Hann fer að segja mér
fréttir héðan að neðan. Ég inni hann eftir menningarframvindunni á Islandi.
Þá segir hann mér þessa sögu:
„Bókmenntafræðingur í Reykjavík var nýbúinn að gefa út lestrarbók með
úrvali úr íslenzkum bókmenntum, þegar ég skildi við landið. Og nú er svo
komið þar neðra, að hann varð að þýða kvæði hinna eldri skálda í atómljóð til
þess að íslenzk æska gæti haft not af bókinni."
„0, Jesús minn! Er það þá orðið svona aumt,“ hugsaði ég. „Kanntu nokk-
uð úr þessum þýðingum?" spyr ég menntamanninn. A efra svæðum astralplans-
ins þúast allir, vegna þess að þar eru menn hættir að hata hver annan.
„Eitthvað kann ég,“ svarar menntamaðurinn. ,,Eg get lofað þér að heyra
þýðingu á kvæðinu ,,Ei glóir æ á grænum lauki" eftir Sveinbjörn Egilsson."
Eg mundi eftir Sveinbirni og kunni ennþá ,,Ei glóir æ á grænum lauki“,
því að það ljóð hafði ég oft haft yfir fyrir mér í jarðlífinu og síðar. „Er ekki
óskaplegt að heyra það?“ spyr ég menntamanninn.
„Það er svona,“ svarar menntamaðurinn:
Glitrandi morgunvætan glampar ekki alltaf
á grænu grasinu á morgnana.
Ekki heyrist heldur söngurinn í mýruspýtunni alltaf í ioftinu.
Ekki hlær heldur sólin eða brosir jörðin alltaf á móti manni.
Honum Gvuði fannst það praktiskast fyrir heiminn
að mixa saman
því blíða og erfiða.
Allt er gott, sem hann hefur starfrækt fyrir okkur.
„Stopp! Ég vil ekki heyra meira af þessu helvíti,“ hrópa ég.
„Okei!“ svarar menntamaðurinn.
„Og hvað segja menn svo um svona útleggingu þaðra?“ spyr ég.
„Unga fólkið segir, að þetta sé mjög lifandi mál,“ svarar menntamaðurinn