Helgafell - 01.12.1955, Qupperneq 69

ELLA
67
„Ó, ekki það?“ sagði vinkonan. „Þú hefur þá ekki tekið eftir
hárinu á honum. Alveg eins og prjónahúfa. Eða varirnar. Þær eru
næstum því eins og þjós.“
Ella starði á hana.
„Um hvað ertu að tala?“ sagði Ella.
„Ekkert,“ sagði hin. Hún renndi augum til dyranna út að gang-
inum, tók síðan sígarettu upp úr kjólvasa sínum og kveikti sér í. „Ég
veit elckert um það. Mér var bara sagt þetta nýlega. Að frændi hans
hefði drepið mann, sem bar upp á hann, að það væri negrablóð í
honum.“
„Þú ert að ljúga,“ sagði Ella.
Hin blés frá sér. „Þá það. Spurðu ömmu þína um fólkið hans.
Atfi hún ekki líka heima í Louisana?“
„En þú,“ sagði Ella. „Þú bauðst honum heim.“
„Ekki faldi ég mig samt með honum í klæðaskápnum til þess
að kyssa hann.“
„Nú, jæja,“ sagði Ella. „Kannske fékkstu það ekki?“
„Ekki meðan andlitið á þér var fyrir,“ sagði hin.
Þetta sama kvöld sat hún hjá Páli í skuggaskjóli vínviðarins í
forskýlinu. Og í þetta skipti var hún sjálf, en ekki maðurinn, áköf
og taugaspennt klukkan ellefu..
„Nei! Nei! Ekki! Ekki!“
„Láttu ekki svona. Við hvað ertu hrædd?“
„Já, ég er hrædd. Farðu, gerðu það fyrir mig, farðu.“
,,En á morgun?“
„Nei, ekki á morgun, aldrei.“
„Jú, á morgun.“
í þetta skipti leit hún ekki inn, þegar hún fór hjá dyrum ömm-
unnar. Ekld lá hún heldur skælandi á hurðinni hjá sér. En hún más-
aði og talaði upphátt við hurðina, æst af sigurgleði.
„Surtur. Surtur. Gaman að vita, hvað hún segði, ef hún vissi
það.“
Daginn eftir upp úr hádeginu kom Páll inn í forskýlið. Ella sat
í hengistólnum, amrna hennar á stól rétt hjá. Hún stóð á fætur og
gekk í veg fyrir Pál, þegar hann kom upp tröppurnar. „Því kemurðu
hér?“ sagði hún. „Hvað ætlarðu?“ Hún sneri við og það var eins og
hún sæi sjálfa sig ganga á undan honum upp að þessari gömlu, elli-
rýru konu, sem sat þarna upprétt, keik og óbifanlega siðlát í huldu-
landi fortíðarinnar, með draugunum, sem Ella hefði varla, þótt á
reyndi, vitað tölu né skil á, en vissi þó, að myndu allir tala einum