Helgafell - 01.12.1955, Qupperneq 70

68
HELGAFELL
muimi gegn sér. Hún laut niður og æpti: „Þetta er Páll de Montigny,
amma!“
„Hvað segirðu?“
„Páll de Montigny! Frá Lousiana!“ æpti hún og sá um leið gömlu
görnJu konuna reigjast aftur á bak um mjaðmirnar með snöggum kipp
eins og nöðru, sem ætlar að fara að bíta. Þetta skeði rétt upp úr
hádeginu. Og um kvöldið fór Ella í fyrsta sinn út úr forskýlinu. Páll
og hún lágu í kjarrbrúsk úti á varpanum og sjálft myrkrið varð villt
og aðsækið, Ella tapaði sér, blóð lrennar niðaði af örvæntingu, sigur-
fögnuði, og hefndargleði í senn, talaði upphátt innra með henni eins
og það hefði rödd í sömu svipan og hún var að láta undan: „Ég vildi
liúii væri komin til að sjá! Ég vildi hún væri komin til að sjá,“ en þá
var eitthvað sem hrópaði á hana — þó að allt væri kyrrt — og hún
náði sér aftur með klaufalegu viðbragði. Amma hennar stóð ujjpi yfir
þeim. Þau gátu ekki vitað, hvenær hún hefði komið, hve lengi hún
var búin að vera þarna. En hér stóð hún, þegjandi yfir hjákátlegum
eftirleiknum, meðan Páll hafði sig seinlega á burt, en Ella stóð kyrr
og var að hugsa eins og bjáni: „Ég var staðin að því að syndga og
hafði þó ekki tíma til þess að syndga.“ Hún fór upp til sín, lagðist á
hurðina og reyndi að stilla andardráttinn, beið eftir því, að amma
hennar kæmi upp stigann og færi inn til föður hennar. En fótatak
gömlu konunnar hljóðnaði við dyr hennar sjálfrar. Ella fór í rúmið,
lagðist í öllum fötunum ofan á sængina, hún var enn másandi og
blóð hennar suðaði stöðugt. „Nú, já,“ hugsaði hún, „á morgun. Hún
segir honum frá því á morgun.“ Hún tók að engjast, ruggast hlið af
hlið. „Ég fékk ekki ráðrúm til að syndga,“ hugsaði hún másandi af
furðu og eftirsjá. „Iíún heldur, að ég sé búin að því, og hún ætlar að
segja eftir mér, og samt er ég ósnert. Það var heimi að kenna að
ég ætlaði það, og samt kom hún í veg fyrir það á síðustu stundu.“
Þegar sólin tók að skína í augu hennar, lá hún þarna ennþá fullklædd.
„Svo það á að ske í dag,“ hugsaði hún sljó. „Guð. Hvernig gat ég
ætlað að gera það? Hvernig gat ég það? Ég vil engan karlmann, ekki
neitt.“
Hún lcom til morgunverðar niður í borðstofuna á undan föður
sínum. Hann sagði ekki orð, virtist ekkert hafa heyrt. „Kannski hún
hafi þá sagt mömmu það,“ hugsaði Ella. En rétt á eftir kom móðir
hennar niður og fór síðan í bæinn eins og faðir hennar, en minntist
ekki á neitt. „Hún er þá ekki búin að því,“ hugsaði hún. Hurð ömmu
hennar var aftur. Þegar hún lauk upp hurðinni, sat gamla konan
uppi í rúminu og var að lesa í blaði. Hún leit upp köldum, rólegum,
óbilgjörnum augum, þegar Ella öskraði í hana og út í mannautt húsið: