Helgafell - 01.12.1955, Qupperneq 72

70
HELGAFELL
bernsku. Harm var aðstoðarféhirðir í bankanum, og það var altalað,
að hann myndi einhvern tíma verða bankastjóri. Hann var alvöru-
gefinn piltur, hófsamur og flekklaus að siðferði og öllu háttalagi og
hafði vanið komur sínar til hennar árið sem leið og farið að öllu með
rósemd og háttvísi. Hann borðaði kvöldverð með fjölskyldunni á
sunnudögum og þá sjaldan farandleikarar komu í bæinn, keypti hann
ævmlega miða handa sér og Ellu og móður hennar. Þó að hann kæmi
að hitta hana, settust þau aldrei í hengistólinn úti 1 myrkrinu — og
jafnvel ekki eftir að þau trúlofuðust. Ef til vill vissi hann ekkert
um, að nokkur hefði setið í þessum stól úti í myrkrinu.
Þar sat enginn nú orðið, friður og deyfð einhvers konar seig yfir
Ellu/en dagarnir liðu. Stundum grét hún ofurlítið á kvöldin, en
fremur sjaldan; stöku sinnum athugaði hún munninn á sér í spegl-
inum og grét hljóðlega af kyrrlátri uppgjafarkennd og örvæntingu.
„Ég fæ að minnsta kosti að lifa í næði úr þessu,“ hugsaði hún. „Eg
fæ þó altént að lifa þessu dauðalífi á enda eins og ég væri liðin.“
En einn dag fyrirvaralaust tók amma hennar sér ferð á hendur
til sonar síns í Millsborg, eins og hún væri líka búin að sætta sig við
vopnahléð og taka uppgjöfina gilda. Eftir brottför hennar virtist
húsið stærra og auðara en fyrr, rétt eins og amma hennar hefði verið
eina sálan með lífi í húsinu auk hennar sjálfrar. A hverjum degi sátu
saumakonur í húsinu að útbúa brúðarklæðin, en sjálf var Ella eins
og einhver vingull í nokkurs konar aldeyðuvök hugsunar og tilfinn-
inga á hljóðlátu sveimi úr auðu herbergi í annað, sem horfði við sama
útsýninu, og alltof kunnuglegu og friðsælu til að vekja þó ekki væri
nema ofurlítinn dapurleik. Löngum stóð hún við svefnherbergisglugga
móður sinnar og hugði að seinfara, örfínum klemötutægjunum, sem
skriðu og ófu sig út á vírnetið og upp á þakið á forskýlinu með að-
farandi sumri. Þannig liðu tveir mánuðir og hún átti að giftast eftir
þrjár vikur. Einhvern dag sagði móðir hennar: „Amma þín vill koma
á sunnudaginn. Þið Filippus ættuð nú að aka út í Millsborg og vera
laugardagsnóttina um kyrrt hjá frænda þínum og koma svo með liana
á sunnudag?“ Fimm mínútum síðar horfði Ella á mynd sína í spegl-
inum, eins og maður væri að horfa á einhvern, sem er rétt sloppinn
úr lífsháska. „Guð,“ hugsaði hún, „hvað ætlaði ég mér? Hvað ætlaði
ég mér?“
Eftir stundarkorn var hún búin að ná í Pál í síma. Hún skrapp
út til að hringja og fór að þessu með eins mikilli leynd og hún mátti
verí að.
„Á laugardagsmorgun?“ sagði hann.
„Já, ég segi mömmu, að Fil ... hann vilji leggja á stað snemma,