Helgafell - 01.12.1955, Side 78

76
HELGAFELL
„Sjáðu til. Þú og hún eru í bílnum. Hún veit ekkert, fyrr en
það skeður, hefur ekki ráðrúm til að láta sig gruna neitt. Og þessi
gamla, lága girðing heldur engu, og fólk segir bara, að það hafi
verið slys. Hún er orðin svo hrum; það þarf ekkert til, gæti bara
verið taugaáfall og þú ert ungur, og kannske sleppur . .. Páll!“ A eftir
hverju orði virtist rödd hennar dofna og slokkna, hún talaði með
fjarandi hljóðfalli af bráðlæti og örvæntingu; hann starði á meðan
niður á andlit hennar, náfölt og á augun full af taumlausum, lostug-
um fyrirheitum. „Páll!“
„Og hvar verður þú sjálf allan tímann?“
Hún hreyfði sig ekki, og andlitið var eins og á svefngengli. „Ein-
miit. Sjálf ætlarðu heim með lestinni, eða hvað?“
„Páll!“ sagði hún í sama. lostuga, fjarandi hvíslingatóninum.
„Páll!“
TJm leið og höggið reið, stanzaði hönd hans, eins og hún neitaði
sjálfkrafa að framkvæma verknaðinn, opnaðist og snart andlit henn-
ar langri, titrandi stroku, sem minnti á blíðuatlot. í annað sinn reyndi
harm að slá hana og greip liana hálstaki og aftur neitaði höndin, eða
eitthvað í honum, að lilýða. Þegar hann hratt henni frá sér, féll hún
aftur á bak upp að veggnum.
Síðan hljóðnaði fótatak hans og smám saman fylltist þögnin
jafaahægt af dropahljóði. Eftir stundarkorn sló klukkann tvö, og
stúlkan dróst þreytulega yfir að krananum og skrúfaði fyrir.
En vatnshljóðið virtist ekki hverfa fyrir það. Það var eins og
droparnir héldu áfram að falla ofan í þögnina til hennar, þar sem
hún lá stjörfuð aftur á bak í rúminu, en svaf þó ekki, var ekki að
hugsa heldur. Þeir héldu áfram að falla við morgunverðinn og burt-
förina, — hún tók þátt í öllu með stirnaðar grettur á sáru andlitinu
— og í bflnum, en þar sat amma hennar milli þeirra Páls.
Jafnvel skröltið í bílnum gat ekki þaggað þá, fyrr en hún áttaði
sig á, hvað þetta var. „Það eru leiðarmerkin,“ hugsaði hún og horfði
á þau dragast saman í baksýn. „Ég man auk heldur eftir þessu merki
þarna; nú eru bara tvær mílur eftir. Ég bíð eftir því næsta, þá ætla
ég . . núna. Núna. „Páll,“ sagði hún. Hann leit ekki við. „Yiltu
giftast mér?“
„Nei.“ ITún leit ekki heldur framan í hann. Hún starði á hend-
urnar á honum, sem mimruðu stýrinu til jafnt og þétt.
Amma hennar sat á milli þeirra, stíf, upprétt í sætinu með gam-
aldags kollhúfu svarta á höfðinu; starði framundan sér eins og til-
klippt vangamynd úr bókfelli.