Helgafell - 01.12.1955, Qupperneq 105

HEIMSÓKN í TRINIDAD
103
og mangotré, en fyrst og síðast allar mögulegar tegundir af pálmum.
Það er ekkert um að villast, að maður er kominn í hitabeltið. Klukk-
an er farin að ganga sjö áður en við förum frá dr. Brandy, og áður
en við vitum af er myrkrið skollið á. Við kveðjum og ökum heim í
svarta myrkri. Þegar við förum í gegnum Arima-þorpið er þar fullt
af æskulýð á götunum, mestmegnis ungum strákum, sem hafa verið
svartir í dag, en halda víst að þeir séu minna svartir í myrkrinu og
hugsa og tala sjálfsagt eins og jafnaldrar þeirra gera að kvöldlagi á
götunum í öðrum bæjum. Kvöldið er hlýtt, svo að allir eru léttklæddir
og berhausaðir. Við ökum í gegnum þvöguna og heim á Spring Hill
Estate, þar sem glittir á rafmagnsljósin í gegnum skóginn. Ég sezt
méð hjónunum út á svalir og við tölum saman fram á nótt, því að
Asa er logandi hrædd um að hún gleymi að spyrja einhvers að heim-
an, sem henni er mikil forvitni á að vita. Það geta liðið mörg ár
þangað til næsti íslendingur kemur og segir henni tíðindi.
Daginn eftir er sunnudagur og þá fer Ása út að aka með mig
til að sýna mér landið. Við ökum í gegnum volduga frumskóga, sem
rísa 30—40 metra hátt, sitt hvorum megin við veginn. Við ökum
upp á fjallið fyrir ofan búgarð þeirra, þar sem útsýni er mikið og
fallegt, alla leið út á sjó. í skóginum eru ótal tegundir trjáa, en mikið
ber á pálmum og alls konar lauftrjám, sem senda loftrætur tugi
metra niður á við, þar sem arum- og philodendron-tegundir vefja
sig upp og niður eftir trjánum, svo að skógurinn verður mjög ógreið-
fær á köflum. Ekki verðum við vör við nein dýr í skóginum, en mér
er sagt að þar sé mikið af fuglum og dýrum, sams konar og þeim sem
heima eiga í Suður-Ameríku. Beltisdýr eru þarna, villisvín og villi-
kettir, sem lifa eins og verstu rándýr.
Þegar við komum heim á búgarðinn úr þessari för taka páfugl-
arnir á móti okkur með sínum skrautlegu grænu og bláu fjöðrum.
Hundurinn, sem elti okkur, tekur til að elta páfuglana, eins og hann
ætli að bíta þá, og þegar þeir sjá, að saman dregur með þeim, grípa
þeir til flugsins og fljúga undap hundinum. Þetta gátu þeir, hugsaði
ég, því að ég hafði aldrei séð páfugla fljúga fyrr. Þeir eru mikil ferlíki,
þegar þeir eru komnir á loft, því að vængjahafið er mikið. Þessir
fuglar eru þá ekki orðnir svo miklir heimalningar, að þeir hafi gleymt
því að þeir geti flogið.
Við sitjum og spjöllum saman þangað til að ég þarf að leggja af
stað um sjö-leytið, því að flugvélin á að fara frá Port of Spain til
Rio kl. níu um kvöldið. Hjónin harma mikið, að ég skuli ekki geta
verið lengur og ég verð að lofa því, ef ég skyldi koma aftur, að standa
þá við a. m. k. í tíu daga. Ég lofa því með glöðu geði, því að þarna