Stígandi - 01.10.1944, Blaðsíða 61

STIGANDI BALDVINA BALDVINSDÓTTIR 299
sem hún var enginn aufúsugestur, 16 ára barn, vanþroskaðámarg-
an hátt, en með fullri vitund um munaðarleysi sitt og sjúkdóminn
liræðilega, sem vofði yfir henni á hverju augnabliki. Margir
kenndu í brjósti um hana, og íair vildu angra þetta ógæfubarn,
en fæstir vildu taka hana inn á heimili sín. Víðast hagaði þá svo
til, að allt heimafólk svaf í baðstofu, og þar varð hún að sofa, en
mörgum var það ofraun að vakna um miðjar nætur við kvalaóp
hennar og umbrotin, sem þeim l'ylgdu. Var því hrakningur henn-
ar oft ár frá ári úr einum stað í annan. Nærri má geta, hvernig
henni hel'ir fallið það, svo viðkvæm sem hún var. Þó möglaði hún
ekki á móti því, þegar henni var sagt, að nú ætti að flytja hana í
annan stað. Mundi hún þó vel eftir móður sinni og æskuheimili.
Oft þegar hún heyrði Guðrúnar nafn, sagði Iiún: „Eins og blessuð
móðir mín." — Mörgum árum eftir að hún kom í sveitina, kom
öldruð kona að heimsækja dóttur sína, sem átti heima á sama bæ
og Baldvina átti þá heimili. Sagði hún þá með tárin í augunum
og þeim tilfinningahita, sem hún bjó yfir og jafnan kom fram í
hverju orði hennar: ,,Gott átt þú, mamma þín kemur að finna
þig. Aldrei kemur mamma mín að finna mig." Enginn ættingi
hennar kom til hennar né spurði eftir henni öll árin, sem hún
var í Eyjafirði. Fullyrt var, að Baldvin Baldvinsson, sem á þeim
árum var vesturfaraagent og síðar ritstjóri í Winnipeg, hefði verið
hálfbróðir hennar, en líklega hefir hann ekki vitað um þessa um-
komuiausu systur sína hér heima.
Framan af ævinni vann Baldvina eitthvað útivinnu með öðrum.
Hún vildi vinna og harmaði það mjög, að hún gæti ekki unnið
fyrir sér. Handavinnu gat hún lítið lært, undi ekki að staðaldri
við neitt. Mesta ánægja hennar var að fægja eirpeninga og aðra
málmhluti, sem hún gat gert glófagra. Margir gáfu henni smá-
peninga og hnappa. Varð hún þá svo glöð og þakklát, að augu
hennar ljómuðu af fögnuði. Ekki mat hún peninga til verðs eða
kom til hugar að kaupa sér neitt, þótt fáanlegt væri. Og heldur
vildi hún tvíeyring en tíeyring vegna þess, að henni þótti hann
fallegri, þegar hann glóði eins og gull margfægður í lófa hennar.
Húsmæður hennar kvörtuðu yfir því, að hún neri göt á ermarnar
á grófu vaðmálsireyjunum sínum og að hendurnar á henni væru
alltaf biksvartar af málmlit. Samt mun enginn hafa bannað henni
þessa dægradvöl. Margir peningarnir voru orðnir þunnir og sléttir
fyrir löngu, en alltaf voru þeir fægðir. Líklega hefir enginn auð-
jöfur jarðar litið með meiri velþóknun yfir dýrgripi sína en Bald-