Stígandi - 01.10.1944, Blaðsíða 61

STÍGANDI
BALDVINA BALDVINSDÓTTIR
299
sem hún var enginn aufúsugestur, 1 (i ára barn, vanþroskaðá marg-
an hátt, en með fullri vitund um munaðarleysi sitt og sjúkdóminn
hræðilega, sem tofði ylir henni á hverju augnabliki. Margir
kenndu í brjósti um hana, og fáir vildu angra þetta ógæfubarn,
en fæstir vildu taka hana inn á heimili sín. Víðast hagaði þá svo
til, að allt heimafólk svaf í baðstolu, og þar tarð hún að sofa, en
mörgum var það ofraun að vakna um miðjar nætur við kvalaóp
iiennar og umbrotin, sem þeim fylgdu. Var því hrakningur lienn-
ar oft ár frá ári úr einum stað í annan. Nærri má geta, hvernig
henni hefir fallið það, s\o \ iðkvæm sem hún var. Þó möglaði hún
ekki á móti því, þegar henni \ar sagt, að nú ætti að flytja hana í
annan stað. Mundi hún þó vel eftir móður sinni og æskuheimili.
Oft þegar hún Iieyrði Guðrúnar nafn, sagði hún: „Eins og blessuð
móðir mín.“ — Mörgum árum eftir að hún kom í sveitina, kom
öldruð kona að lieimsækja dóttur sína, sem átti heima á sama bæ
og Raldvina átti þá heimili. Sagði hún þá með tárin í augunum
og Jreim tilfinningahita, sem hún bjó yfir og jafnan kom fram í
hverju orði hennar: „Gott átt þú, mamma Jjíii kemur að finna
Jjig. Aldrei kemur mamma mín að finna mig.“ Enginn ættingi
hennar kom til hennar né spurði eftir henni öll árin, sem hún
var í Eyjafirði. Fullyrt var, að Baldvin Baldvinsson, sem á þeim
árum var vesturfaraagent og síðar ritstjóri í Winnipeg, hefði verið
hálfbróðir hennar, en líklega hefir liann ekki \ itað um þessa um-
komulausu systur sína hér heima.
Framan af ævinni vann Baldvina eitthvað útivinnu með öðrum.
Hún vildi vinna og harmaði það mjög, að hún gæti ekki unnið
fyrir sér. Handavinnu gat hún lítið lært, undi ekki að staðaldri
við neitt. Mesta ánægja iiennar var að fægja eirpeninga og aðra
málmhluti, sem hún gat gert glófagra. Margir gáfu henni smá-
peninga og linappa. Varð hún þá svo glöð og þakklát, að augu
hennar ljómuðu af fögnuði. Ekki mat liún peninga til verðs eða
kom til liugar að kaupa sér neitt, þótt fáanlegt væri. Og heldur
\ ildi hún tvíeyring en tíeyring vegna þess, að henni þótti hann
fallegri, þegar Iiann glóði eins og gull margfægður í lófa hennar.
Húsmæður hennar kvörtuðu yfir því, að hún neri göt á ermarnar
á grófu vaðmálstreyjunum sínum og að hendurnar á henni væru
alltaf biksvartar af málmlit. Samt mun enginn hafa bannað henni
Jjessa dægradvöl. Margir peningarnir voru orðnir þunnir og sléttir
fyrir löngu, en alltaf voru þeir fægðir. Líklega hefir enginn auð-
jöfur jarðar litið með meiri velþóknun yfir dýrgripi sína en Bald-