Stígandi - 01.10.1944, Qupperneq 62

300
BALDVINA BALDVINSDÓTTIR
STÍGANDI
vina horfði á þessar máðu málmplötur, þegar hún rétti þær frarn
til sýnis í velktum lófa sínum.
Mannamun gerði Baldvina sér, er hún sá fólk í fyrsta skipti,
sneiddi hjá sumum, en tók aðra tali, blessaði yfir þá og dáðist að
þeim. Mjög tók hún eftir klæðnaði kvenna og leit þá oft niður á
svarta vaðmálskjólinn sinn. Ekki er hægt að hugsa sér fátæklegri
búning en þann, sem hún bar öll sín hrakningsár. Þess vegna varð
hún svo óumræðilega glöð, ef hún eignaðist skræpóttan skýluklút
eða svuntubleðil. Stundum var hún döpur og raulaði þá fyrir
munni sér. Oftast var Jrað sama vísan. Enginn kannaðist við að
hal'a lreyrt hana fyrr, og hugsuðu margir, að Baldvina væri höf-
undur hennar, því að hún kastaði stundum fram vísupörtum, að
minnsta kosti var auðséð og heyrt, að liún gerði orð vísunnar að
sínum eigin orðum. Kvað hún hana jafnan með grátklökkri rödd:
Margt er það, sem beygir brjóst,
brattan geng eg raunastig.
Kristur, sem á krossi dóst,
kenndu nú í brjósti um mig.
Væri þá talað hlýlega til hennar, birti yfir svip hennar og hún
fór að segja frá því, þegar hún var lítil og mesta efnisbarn. Þá var
hún hjá afa og ömmu. Þegar hún var á fjórða árinu, kunni hún að
lesa og gat lesið á sunnudögum í Jónsbók fyrir afa, sem var að
verða blindnr. Þá veiktist luin svo mikið. að allir hugsuðu, að
hún mundi deyja, og svo komu flogin. „Og sæl hefði ég verið að
deyja þá. Nú er ég flogaveikur aumingi og get ekki unnið.“
Þannig endaði hún jafnan frásögu sína. Enginn efaðist um, að
hún segði satt, að hún hefði verið óvenjulegt barn og að fyrstu
árin hefðu verið vel notuð.
Ávallt hélt hún þeim sið, sem henni hefur verið kenndur í
bernsku, að lesa borðbæn á undan og eftir hverri máltíð, þótt
enginn annar gerði Jrað á þeim dögum. Það var sama, hve lítil-
fjörlegur málsverðurinn var, Jrá tók hún við honum brosandi, en
bragðaði ekki á neinu fyrr en hún hafði lokið sinni venjulegu
Jrakkargerð.
Baldvina var í meðallagi há, en fékk aldrei vöxt eða útlit þrosk-
aðrar konu. Hún var dökkhærð og dökkbrýnd, svipurinn mikill.
Ennið meðalhátt en breitt og markað djúpum línum. Augun voru
djúpblá og stór. Þóttust fáir liafa séð augu tala skýrara máli
skjótra og sterkra skapbrigða en þau. Þjáningadrættir kringunr