Stígandi - 01.10.1944, Qupperneq 70

308
Á FLEKA NIÐUR WAINDINAÁNA
STÍGANDI
stöngina svo hart niður í botninn, að hún brotnaði um miðju,
og varð nú ekki annað sýnna en straumþunginn fleygði flekan-
um á næsta augnabliki á klettinn, en Narnbua fatast ekki, þó að
þetta slys vilji til. Skjótur sem elding grípur hann varastöng,
sem liggur við fætur hans, og á síðasta augnabliki tekst honum
að sveigja flekann út í strauminn, svo að hann slapp óskaddaður
fram lijá að öðru leyti en því, að önnur brún lians urgaðist lítið
eitt við klettinn. Mesta hættan er liðin hjá, og við berumst hratt
áfram með straumnum. Nú eru ekki eftir nema fáeinar smá-
flúðir, sem Nambua og Kalokalo eru ekki í vandræðum með að
komast yfir. Samanborið við það, sem á undan er gengið, er það
leikur einn. Nambua stendur sigri hrósandi í stafni með stýris-
stöngina hátt á lofti og brosir út að eyrum.
Hættulegasti kafli leiðarinnar er að baki, og nú erum við um
tvö þúsund fetum lægra yfir sjávarmál en er við lögðurn af stað
um morguninn. Dalurinn breikkar og verður að víðáttumikilli
sléttu, þegar fjöllin enda. Nambua bendir aftur fyrir sig til fjall-
anna, sem gnæfa hátt við himinlind. I>ar uppi, í nánd við bláma
himinsins, er Namosi. Það virðist í fljótu bragði vera ótrúlegt,
að ekki skuli vera nema hálfur dagur síðan, að við ýttum þar
frá landi.
Nú liðast áin lygn og breið á rnilli lágra bakka, sem ýmist eru
vaxnir háu grasi eða sykurreyr. Með litlu millibili eru smáþorp
á bökkunum, og hópar af brúnum, alstrípuðum börnum þyrpast
út úr sefinu og horfa á eftir okkur forvitnisaugum, þar til við
hverfum fyrir næsta nes. Oftar en einu sinni siglum við rétt hjá
eyrum, þar sem hópar af kvenfólki eru við fiskiveiðar. Þær vaða
út í ána, unz vatnið tekur þeinr í mitti, með háfa, sem fiskurinn
festist í. Þær veifa til okkar með veiðinni og kalla til okkar,
livaðan við komum og hvert við ætlum. Það er skipzt á spurn-
ingum og svörum, á meðan verið er í kallfæri.
Seinni part dagsins líður tírninn hægt og þyngslalega, eins og
áin, sem við siglum eftir. Nambua og Kalokalo bæra stýrissteng-
urnar ofurhægt, eins og í svefni, en ég dotta í sæti mínu undir
nýjum, stórum bananablöðum, sem Nambua var svo hugulsamur
að taka með, þar sem við lögðum síðast frá landi.
Klukkustundu fyrir sólarlag náurn við þangað, sem Waindina