Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 10

104
,HUGR EINN ÞAT VEIT'
STÍGANDI
vestra, hitti ég hann aftur í Reykjavík. Hann hafði gengið að hey-
skap um sumarið og var himinlifandi yfir allri dvölinni hér
heima.
Fimm ára dvöl meðal landa minna í Vatnabyggðum í Kanada
og nokkur kynni af íslendingum annars staðar vestra gerðu mér
ógleymanlegt, hve heit og vakandi ástin til íslands t'ar í þeirra
hópi. „Ástavísur til íslands“ eftir Stephan G. vitna ekki aðeins um
það, sem skáldinu sjálfu bjó í brjósti, heldur og um hugarþel
langflestra í fylking þeirra, sem áttu bernsku sína, æsku eða eitt-
hvað af fullorðinsárum lieima á íslandi, áður en þeir hurfu vestur
um haf. Hitt var mér aftur á móti ný vitneskja, sem ég fékk ekki
fyrr en ég kom lieim, að í hinum fámenna flokki, sem köldu and-
aði frá til gamla landsins, væru líka til menn, sem þráðu það sí og
æ og ef til vill öllurn öðrum fremur. Eg hafði ekki gert mér nógu
vel grein fyrir staðreynd, sem er eflaust jafngömul viðleitni manna
að stjórna huga sínum og tilfinningum og eiga sitt í leyni. Ég á
við það, að harðyrði manna og háð um einhvern eða eitthvað eru
stundum eins konar gaddavírsgirðing, sem sett er umhverfis lind,
sem enginn má sjá.
Á HVAÐA ORÐUM MEGA MÁLSGREINAR BYRJA?
Maður hélt því fram, vel ritfær, að aldrei ætti bráðabirgðafrumlagið það að
standa í byrjun málsgreinar og neitunaratviksorðið e k k i færi þar jafnan illa.
Er þetta rétt eða meinlaus skoðun?
Nei, hún er hvorugt. Til sönnunar því mætti lil dærnis minna á hundruð vel
gerðra vísna, sem lryrja á annan hvorn þennan veg. Fornmenn forðuðust þetta alls
ekki. Því kveður Egill í Arinbjarnarkviðu: „Það er órétt, ef orpið hefur á máskeið
mörgu gagni .... vellvönuður." — „Það allsheri að undri gefst, hve yrþjóð —" o. s.
frv. Og hinn forni höfundur Málsháttakvæðis yrkir um Harald hárfagra og Snæ-
fríði hina finnsku:
Ekki var það forðum farald.
Finnan gat þó ærðan Harald.
Honum þótti sólbjört sú.
Slíks dæmi verður mörgum nú.
HLAUPAKVILLAR
Farsóttir hlaupa mann frá manni. Þess vegna fá þær nöfn eins og hlaupafar-
aldur, hlaupasótt, íhlaup, íhlaupaveiki, skyndikvilli, hlaupabóla, það hleypur á
mann. — Rciði og fljótfærni þykja nokkuð í ætt við þetta. Þess vegna er sagt, að
maður hlaupi á sig, þótt ekki sé svo alvarlegt, að hann hlaupi af sér tærnar eða
hornin. Ef maður hleypur á sig, er hætt við að honíim verði fótaskortur. Af því mun
það orðtak dregið, þótt myndin sé ekki ljós. í fornmáli er oft sagt, að reiðin
Maupi: „er skjótt æði eða reiði hljóp á hann." B. S.
Y
s
X j C)"