Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 47

STÍGANDI
ÓLAFUR í KÁLFAGERÐI
141
var lág og þröng, var fyllt með skepnum á Iiaustin, svo að varla var
hægt að ganga um hana. Var þetta gert til hlýinda, og svo höfðu
þau gaman af því. Þau voru dýravinir. Hundarnir sváfu í rúm-
unum og sleiktu öll matarílát. Þóttust þau gera þetta sér til heilsu-
bótar, því að hundstungan væri svo holl. Nærri má geta, að ekki
liefir Ólafur gengið þess dulinn, að margir hliðruðu sér hjá því
að þiggja greiða og gistingu þarna. Voru þau feðgin þó ekki mat-
sár, þegar eitthvað var fyrir liendi. Líklegt er einnig, að það liafi
aukið á vanmáttarkennd hans að koma til þeirra, sem bjuggu
við aðra heimilishætti.
Aldrei mun Ólafur hafa verið að leikjum með öðrum ungling-
um. Helzta dægrastytting hans í tómstundum var að tálga dýra-
og mannamyndir úr tré og ýsubeini. Enginn mun liafa hvatt hann
til þess og ekki liafði hann önnur tæki til Jress en lélegan vasahníf.
Þegar hann var gamall orðinn, sagði hann eitt sinn frá því, að
þegar hann var drengur, hefði hann oft setið úti og föndrað við
Jjetta smíði sitt. Kom Jrá einhverju sinni ókunnugur maður til
hans og horfði á hann um stund. „Þú hefir ekki góðan hníf, dreng-
ur minn,“ sagði hann. Síðan tók hann upp hníf og gaf Ólafi. Sagð-
ist Ólafur aldrei hafa eignazt annan eins, því að ávallt hefði liann
bitið eins og honum væri brugðið í vatn. Brátt vöktu Jressir smíð-
isgripir athygli þeirra, er sáu. Þeir þóttu svo haglega gerðir.
Keyptu margir þá til Jiess að gefa börnum sínum að leikfangi.
Einkum voru Jrað hestar, telgdir úr brennibútum. Þeir voru mál-
aðir ýmist skjóttir eða einlitir. Hver vöðvi var skýrt mótaður og
hvergi sást tálgufar. Ekkert gleymdist, ekki einu sinni hóftungan.
Eaxið var klofið í miðju og lokkaskiptin sáust greinilega á því og
taglinu. Þessir hestar kostuðu eina krónu, þegar Olafur lagði til
efnið, en 50 aura, Jaegar kaupandinn lagði það til. Þætti Jrað ekki
dýrt leikfang nú á dögum.
Margir dáðust að karli og konu, sem Ólafur hafði srníðað í
æsku. Bæði voru þau á hestbaki. Konan sat í söðli, karlmaðurinn í
hnakk. Bæði voru þau í reiðfötum með hatt á höfði og á baki
konunnar lágu langar hárfléttur í lykkjum. Það þótti mönnum
einkennilegast, að þessi maður, sem fáu virtist gefa gætur, hafði
mótað fyrir hverjum saumi á fötunum eins og Jrá var í tízku.
Litla fræðslu mun Ólafur hafa fengið í æsku, eins og flestir á
Jjeim dögum. Þó voru Jxui sæmilega læs feðginin, en bækur voru
víst ekki aðrar í kotinu en húslestrarbækurnar og eitthvað af göml-
um rímum. Aldrei sást Ólafur með bók eða blað og hugðu sumir,