Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 49

STÍGANDI
ÓLAFUR í KÁLFAGERÐI
143
lotinn og þreytulegur í útliti. Ekki var liann þrekmikill að sjá, en
undarlega seigur að þola vosbúð og kulda í vetrarferðum.
Einu sinni villtist hann að heiman í hríðarveðri að kveldi og lá
úti um nótt. Þá var hann korninn á sextugsaldur. Hann ætlaði
að láta inn hrossin, því að hríð var að bresta á, en fann þau ekki,
þar sem hann átti von á þeim. Þetta var á útmánuðum og lítill
snjór á jörðu, en dimmt af hríð og nótt. Ráfaði hann nú lengra
og lengra og vissi loks ekki, hvar Iiann var staddur. Varð honum
það til lífs, að hann datt niður í þurra gróf, sem vatn hafði grafið
fyrir löngu. Jarðbrú var yfir henni að nokkru. Þar var því skjól,
Jrótt ekki væri Jrað álitlegur næturstaður. Þarna lét Olafur fyrir-
berast.
Að morgni var svo bjart, að sá til fjalla. Sá Ólafur þá, að liann
var konrinn langt út úr landareign sinni og hafði stefnt til fjalls.
Hélt hann nú heimleiðis og kom þangað liress og ókalinn í
birtingu um morguninn, áður en nokkrar ráðstafanir voru gerð-
ar til Jress að leita hans. Lítið mun Iiafa verið sofið í kotinu þessa
nótt. Þar var ekki annað fólk en kona Ólafs og fósturdóttir ung,
fóstra hans háöldruð og smaladrengur, sem þær Jrorðu ekki að
senda frá bænum. Ólafur var hinn lnessasti og kvaðst hann liafa
kveðið rímur alla nóttina til þess að halda frá sér kulda og svefni.
Gaman þótti Olafi að bragða vín í kaupstaðarferðum. Varð
hann Jrá sem annar rnaður, öll feimni livarf. Hann varð ör og
opinskár, skrafhreifinn og léttur í máli. En alltaf hélt hann góð-
lyndi sínu. Fór hann þá stundum að segja atburði frá æskuárum
sínum og viðskiptum þeirra fóstra hans. Kom þá í ljós, að hann
bjó yfir kalalausri kímni og einkennilega skringilegum frásagnar-
liæfileika.
Eg man eftir Olafi frá því að hann var rúmlega miðaldra
maður. Kálfagerði er næsti bær við æskuheimili mitt og örskammt
á milli. Hann var tíður gestur á heimili foreldra minna. Faðir
minn var nokkrum árum yngri en Ólafur, en Jreir Væru kunnugir
frá barnæsku og vinir til æviloka. Leitaði hann jafnan til föður
míns með öll sín vandamál. Sátu Jreir oft lengi og ræddu saman.
Okkur krökkunum þótti vænt um Ólaf. Hann hafði smíðað
hesta handa mér og systur minni, sem var lítið eitt yngri, og liann
hafði læknað þá, er þeir fótbrotnuðu af ógætilegri meðferð okkar.
Hesturinn minn var rauður, en hinn rauðskjóttur. Þeir voru
báðir prýðilegir klárar, en eru nú úr sögunni fyrir löngu. Svo mun