Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 27

VEÐMALIÐ
Eftir SIGURÐ RÓBERTSSON
SUMIR menn eru þannig gerðir, að þeir geta alltaf verið að
veðja um alla mögulega hluti, já, og ómögulega líka. Ég get
aldrei skilið þessa tilhneigingu, og ég get ekki skýrt jretta öðruvísi
en svo, að Jrað hljóti að vera eitthvað bogið við slíka menn. Veð-
mál eru mjög heimskuleg, og þar að auki varhugaverð. Já, og
mætti jafnvel taka dýpra í árinni.
Aðeins einu sinni hefi ég látið leiðast út í þann fjanda, og áreið-
anlega einu sinni of oft. Á meðan ég held nokkurn veginn óbrjál-
uðum sönsum, skal enginn fá mig til þess að taka veðmáli. Ekki
svo að skilja, að ég hafi tapað í þetta eina skipti. Nei, ég vann, en
ég hefði viljað gefa mikið til þess, að ég hefði tapað. Já, það er nú
saga að segja frá því.
Ég hafði Jrekkt Níels Pétursson lengi. Hann var mjög geð-
Jrekkur piltur, en Jiann hafði einn mjög svo leiðinlegan ávana.
Hann var alltaf veðjandi. Hann var Jrannig skapi farinn, að Iiann
átti erfitt með að vera á sama máli og aðrir, og ef til vill átti þessi
leiðinlegi vani rót síua að rekja til þess, Jrví að ævinlega liugðist
liann sanna mál sitt með því að lýsa því yfir, að liann væri reiðu-
búinn að veðja svo og svo niiklu, svo viss þóttist hann ávallt
í sinni sök.
Níels var ekki beinlínis vinsæll, til Jress var hann of þrætugjarn,
of Iireinskilinn og opinskár. En óvini átti hann enga. Þó að mér
Jrætti öfuguggahátturinn í Iionum ganga stundum feti lengra en
mér fannst hæfilegt, hafði hann margt til brunns að bera, sem
mér var hugþekkt. Hann var íhugunargjarn, og við ræddum oft
um undarlegheit h'fsins. Við vorum sammála um, að það væri
mikið öðruvísi og lakara en Jjað þyrfti og ætti að vera. Sannleikur
og réttlæti áttu hvergi friðhelgan blett fyrir tvöfeldni, eða réttara
sagt margfeldni, óhreinskilni, flærð, yfirborðshætti og lygi. Mikið
skelfing yrði dásamlegt að lifa, ef hægt yrði að ganga á milli bols
og höfuðs á öllum slíkum ófögnuði. Urn tíma áttum við ekki
önnur áhugamál hjartfólgnari en þau að gerast stríðsmenn þessara
hugsjóna. Við vorum þá báðir ungir og trúðum á hugsjónir.