Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 55

STÍGANDI
FYRSTU GÖNGURNAR MÍNAR
149
mig kominn á ákvörðunarstaðinn. Var ég þó ekki viss um það,
því að klettagil mikið var enn að ánni svo langt suður senr sást
fyrir þokunni. En syðsti hluti dalsins er í raun og veru ekkert
annað en regindjúpt og skuggalegt hamragljúfur. En svona langt
suður hafði ég aldrei komið fyrr. Þó sannaðist síðar, að ég liafði
verið á réttum stað.
Um það leyti sem ég kom þarna suður, breyttist regnið í krapa-
liríð, svo að fljótlega varð allt hvítt í kringum mig. Og að sama
skapi kólnaði í veðri, og um nóttina var frosthríð til fjalla og í
sveitum snjóaði. Veðurhæð var þó aldrei mikil.
Ég mun hafa komið þarna suður um kl. 31/6—4. Annars var ég
úrlaus. Neytti ég nú af nesti mínu og beið svo langa stund, sá
ekkert til mannaferða og heyrði ekkert nema gnauðið í vindinum
og niðinn frá ánni, þar sem hún háði fangbrögð við flúðir og
urðir niðri í dalnum. Var allt {rarna hið ömurlegasta.
Ógeðfelldar hugsanir vöknuðu hjá mér. Gat það verið, að ég
væri orðinn villtur? Eða hafði ég farið á nris við gangnamennina?
Mér var í fersku rninni, að haustið áður hafði Eyfirðingur einn
villzt í gengum suður yfir þver öræfi landsins, og fannst eftir
viku rétt ofan við byggð á Suðurlandi, nær dauða en lífi. Hvað
mundi ég lifa lengi, villtur á öræfunum uppi í svona veðri? Og ég
óskaði mér þess á þeirri stundum, að ég hefði aldrei farið af
stað að heiman.
Nei, hvorugt þetta gat átt sér stað. Enda þótt ég hefði aldrei
komið svona langt suður, þá vissi ég, að dalurinn klofnaði aldrei,
svo að ég hlaut að vera á réttri leið. Og gangnamennirnir gátu
ekki farið aðra leið en eftir dalsbrúninni eins og ég liafði gert,
því að hestunr þeirra varð ekki komið niður í dalinn fyrr en
miklu norðar, enda óhugsandi að þeir liefðu farið svo hljótt yfir,
að ég hefði ekki heyrt til þeirra. —
Nú, og hætta virtist heldur eiginlega engin vera framundan,
því að ég hlaut alltaf að rata söniu leið til baka og ég kom. —
Nema ef hann gengi í grenjandi norðanlm'ð. Þá vandaðist nú
málið. En það var þá alltaf hægt að klöngrast niður í dal og fylgja
svo ánni og síðan árgilinu til byggða. Dalurinn var djúpur og
þröngur og fjöllin brött, svo að upp úr honum var ekki hægt að
villast. Eða þannig hugsaði ég a. nr. k.
Við þessar hugsanir varð ég rórri. Og ég beið enn og beið og
horfði til suðurs, suður í lm'ðina og þokuna, og hlustaði. En