Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 57

STÍGANDI
FYRSTU GÖNGURNAR MÍNAR
151
Og það glaðnaði yfir mér, og mér fannst birta í kringum mig.
Nú var sjálfsagt að bíða, því að hér á sínum gamla náttstað
myndu þeir gista. Hér var eini staðurinn, senr þeir gátu komið
liestum sínuin niður í dalinn. Eftir hálftíma hlaut ég að hitta þá.
Og ég beið, — fyrst þolinmóður, síðan með óþreyju og loks í
\ onleysi. Mér fannst ég bíða óra lengi. En enginn kom. Og hund-
urinn gelti ekki lengur. Þetta hafa þá ekki verið þeir.
Og þó var þetta engin misheyrn. Ég var viss um það. Hvernig
gat þá legið í þessu? — Skyldi þá sögnin um Runu-Flekk vera
sönn? En Runu-Flekkur var hundur, sem samkvæmt gömlum
munnmælum átti að hafa verið vakinn upp og magnaður til að
granda sauðfé búandans á bænum, sem ég átti lreima á, og hafðist
við þarna inn í dalsbotninum. Að vísu lagði enginn trúnað á
þetta lengur, þó að munnmælin væru enn ógleymd, og ég hafði
heldur ekki gert það. En hvað er það, sem ekki getur komið fyrir
;i dimmri liaustnótt í lnakviðri innst uppi í afdölum, þar sem 10
ára gamall drengur er einn á ferð?-
Eg kaus ekki að hafa lengri dvöl þarna, heldur lágði nestis-
pokann á bak mitt, óð austur yfir ána, og þrannnaði síðan í nátt-
myrkrinu og slagviðrinu út dalinn, yfir þær torfærur, sem ég
hafði sneitt hjá um daginn á suðurleiðinni, og mun hafa kornið
heim nokkru eftir miðnætti.
Þar nteð var lokið þátttöku minni í þessum göngum, fyrstu
göngunum minum.
En það er af gangnamönnunum að segja, að þeir, sem leita
skyldu Vesturpartinn, dvöldu við náttstað sinn, sem var skannnt
sunnan við byggð, fram eftir mánudeginum, og er þeir sáu, að
ekkert gat orðið úr göngum sakir dimmviðris, héldu þeir til
bæja undir kvöldið og gistu um nóttina að heimili mínu. Nátt-
staður hinna var langt inni á öræfum, eins og fyrr er getið. Þeir
skiptu göngum að morgni eins og venja var, þó í síðara lagi, og
leituðu svæðið sunnan frá Jökli og norður undir daladrög, eftir
því sem við varð komið. En sakir dimmviðris og ófærðar, seink-
aði för þeirra mjög, og urðu þeir langt á eftir áætlun. Munu þeir
tveir, sem ég átti að mæta, hafa komið á stöðvar mínar, laust eftir
að ég yfirgaf þær. En þeir voru með margt fé og rakst það sein-
lega norður brúnina, og fóru þeir því miklu hægar en ég. Þeir
ráku féð niður í dalinn á sama stað og ég hafði farið niður. Og
þá var það, sent hundar þeirra geltu. Hestum sínum slepptu þeir
og þar niður í hlíðina. En sjálfir komu þeir aldrei niður í dalinn,