Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 54

148
FYRSTU GÖNGURNAR MÍNAR
STÍGANDI
brigði. Þokufullur og úðamikill! Og þannig hélzt veðrið allan
daginn. Gangnamennirnir komu á sínum tírna, söfnuðust þarna
saman eins og venja var og voru með líku yfirbragði sem fyrr.
Þeir röbbuðu „um daginn og veginn“, drukku kaffi og köstuðu
á milli sín gamanyrðum. Það sómdi ekki gangnamönum að víla,
þó að veðrið væri skuggalegt.
Að áliðnum degi lögðu þeir svo af stað í tveimur hópum, því að
áin, sem rennur eftir dalnum, skiptir afréttinni í tvo hluta, hinn
eystri og vestari. Eystri hópurinn, sem ég átti að tilheyra, með
því að bærinn var austan rnegin í dalnum, lagði strax þarna á
fjöllin og iivarf brátt upp í þokuna, en hinn átti leið ofurlítið
lengxa inn eftir dalnum.
En það var ekki öll von úti enn. Mín gangnaferð hófst ekki
fyrr en á mánudagsmorguninn, og þá gat verið kornið gott veður.
Með þá von í brjósti sofnaði ég um kvöldið — seint.
Og vaknaði snenrnra morguninn eftir. Ég leit til veðurs, og
mér brá lreldur. Veðrið var hið sama og daginn áður, að því við-
bættu, að nú var nokkur rigning, og sýnilega mikið vatn í lofti.
Kuldalegir Jrokumekkir sigldu hraðbyri inn fjallabrúnirnar.
Eittlrvert umtal varð unr, að ég færi ekkert, en ég vildi ekki
heyra Jrað nefnt. Og laust fyrir kl. 11 lagði ég af stað. Kvenfólkið
var úti, er ég hélt úr hlaði og bað nrér blessunar, og sagði sín á
milli, að þarna færi yngsti gangnamaðurinn af stað.
Þá er ég hafði farið unr fjórðung vegarins, lagði ég leið nrína
upp úr dalnunr, upp í Jrokuna, nreð Jrví að hlíðin suður þar er
seinfarin sakir torgenginna klettagilja og skriðufalla, svo að lrest-
um verður þar á engan hátt við konrið, en nú var ég að vísu
gangandi. Gekk ég svo suður fjallsbrúnina og gætti þess, að nrissa
ekki af lrenni, og var það reyndar vandalaust, því að hún er
nær alls staðar, Jregar þarna kemur suður, glögglega afmörkuð
of geysinriklum klettum, svo að aðeins á einum stað á nrargra
kílómetra vegalengd verður liestunr konrið Jrar upp og niður,
svo að skaplegt nregi teljast. — Annað veifið svifaði þokunni svo
fr,á, að ég sá brúna á milli yfir dalinn. En úrkonran óx, eftir því
senr lengra leið á daginn.
Mér hafði verið sagt að fara svo langt suður senr dalurinn næði.
Þar skyldi ég bíða tveggja gangnamanna, senr kæmu sunnan nreð
ánni, ef ég liefði ekki þegar nrætt þeinr fyrr. Mundu þeir verða
Jrarna kl. 4—5.
Ég hélt nú för minni áfranr viðstöðulaust, þar til er ég lrugði