Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 61

STÍGANDI
VEGIR ÖRLAGANNA
155
„En nú verðum við að ráða fram úr einu,“ sagði markgreifinn.
„Við verðum að koma orðsendingu til fylgismanna okkar í höll-
inni og verða ásáttir um, hvaða merki skal gefið. Traustustu
menn okkar verða að fylgja hinum konunglega vagni. En hvaða
sendiboði getur komizt alla leið að syðri dyrunum á þessum tíma
dags? Þar er Ribout á verði. Ef \ ið getum komið orðsendingu til
lians, er öllu borgið.“
„Eg skal koma skilaboðunum,“ sagði konan.
„Þér, greifafrú?" sagði markgreifinn og horfði spyrjandi á
hana. „\7ið vitum, að skyldurækni yðar er mikil, en —“
„Heyrið þið!“ sagði konan, stóð á fætur og studdist fram á
borðið. „I þakherbergi hérna í húsinu býr ungur maður ofan úr
s\eit, og hann er eins falslaus og blíður og lömbin, sem liann
gætti þar. Eg hefi mætt honum tvisvar eða þrisvar sinnum í stig-
anum. Eg hefi spurt hann spjörunum úr, því að ég óttaðist, að
liann byggi ef til vill of nærri herberginu, þar sem við erum vön
að liittast. Hann situr og yrkir í þakherberginu sínu, og ég lteld,
að hann dreymi um mig. Hann gerir hvað sem ég segi honuni.
Hann getur farið með skilaboðin til hallarinnar.“
Markgreifinn reis á fætur og hneigði sig. „Þér leyfðuð mér ekki
að ljúka setningunni, greifafrú," sagði hann. „Ég ætlaði að segja:
„Skyldurækni yðar er mikil, en gáfur yðar og fegurð eru þó langt-
um fremri.““
Meðan þau voru þarna að tala um þetta, var Davíð að fága
nokkrar hendingar í kvæði, sem hann hafði ort til ástmeyjar
sinnar í stiganum. Það var barið að dyrum hjá honurn. Þegar
hann opnaði hurðina, fékk hann ákafan hjartslátt, því að þar stóð
hún, másandi eins og henni væri mikið niðri fyrir, og augu
hennar voru stór og sakleysisleg eins og barnsaugu.
„Herra minn“, mælti hún, „ég kem til yðar í vandræðum mín-
um. Ég álít, að þér séuð góður maður, og ég vissi ekki, hvert ég
gæti snúið mér. Ég hljóp hingað gegnum mannþröngina á göt-
unum. Herra rninn, rnóðir mín liggur fyrir dauðanum. Móður-
bróðir minn er höfuðsmaður í varðliðinu í höll konungs. Einhver
verður að fara að sækja liann. Mætti ég gera mér vonir um —“
„Vonir yðar munu gefa mér vængi,“ greip Davíð f'ram í fyrir
henni, og í augum hans blikaði þrá eftir að geta orðið henni að
liði: „Segið mér, hvernig ég get fundið hann.“
Konan rétti honurn innsiglað bréf.
„Farið að suðurhliðinu — suðurhliðinu, þér verðið að muna