Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 14

108
INDRIÐI EINARSSON
STÍGANDI
sem skapar þjóð, er sameiginleg tunga. Ekkert annað getur gert
það. Konráð gróf auð máls vors úr gleymsku, og til þess var ijár-
sjóðurinn fundinn, að hann skylcii vera geymdur.
Það var mikill fengur fyrir Indriða Einarsson að fá að kynnast
Nestor íslenzkra málvísindamanna, sem þá var, og Perikles ís-
lands á stjórnmálasviðinu, en þeirrar gæfu varð hann aðnjótandi
í Kaupmannahöfn í viðskiptum sínum t ið Konráð Gíslason og
Jón Sigurðsson.
Eg var 10 ára, þegar ég sá Indriða Einarsson í fyrsta sinn. Hann
kom á heimili mitt, Geldingaholt í Skagafirði, að sumarlagi. Ég
ntan, þegar hann og frændur lians og vinir, margir saman, þeystu
í hlaðið sunnan traðirnar. Mér varð starsýnt á hann. Indriði var
Jrá fimmtugur, vetri fátt í, maður á bezta skeiði: Teinréttur, tæp-
lega meðalmaður á hæð, snar og léttur í lireyfingum, eins og stál-
fjöður, vel búinn, með rnikið hár, er talsvert var tekið að grána,
vel farinn í andliti, nefið hátt, hafið upp að framan, augun grá,
svipurinn góðmannlegur, herðibreiður og miðmjór. Hreyfingarn-
ar báru með sér, að hann hafði stæltan líkama og fiman. Hann var
líka æfður skylmingamaður og æfði nokkuð sund. Gekk fremur
stuttum, afmældum skrefum, eins og hann hefði verið taminn á
hergöngu. Hermennskan heillaði hann alltaf. Hann gat lýst
fylkingaskipun í orustum, bæði ins gamla og nýja tíma. Skraf-
hreyfinn var hann og glaður í viðmóti. Röddin var mjúk, en
ekki mikil. Skapmikill var hann og lét eigi misbjóða sér órefsað,
gat þá verið langrækinn, en að jafnaði var fljótt úr honum, Jró að
liann reiddist, ef hann gekk úr skugga um, að um smáræði var að
tefla og illt bjó ekki undir. — Indriði var maður undirhyggju-
laus. Háttprýði lians var viðbrugðið. Kunni hann manna bezt
að vera með hefðarmeyjum og tignum mönnum, en sá var mun-
urinn á lionum og sumurn öðrum, er Jretta kunna, að liann sýndi
öllum að fyrra bragði ina sömu kurteisi. Hann var það, sem
kallað var á 18. og 19. öldinni með frönsku orði grand seigneur,
en slíkur maður er riddarinn án ótta og ámælis. Inn sanni höfð-
ingsskapur er honum í blóð borinn. Hann er alúðlegur við
hvern sem er, en ber Jtó af um umgengnisgáfur.
Indriði var fágaður í framgöngu, snyrtimenni eitt ið mesta í
klæðaburði, sem ég liefi séð.
Þegar ég spurði liann 85 ára gantlan, hvernig stæði á því, að
liann héldi sér svona ungum, svaraði hann, að það væri af því: