Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 25

STÍGANDl
ÆSKUMINNÍN GAR
í 19
ekki til. Hins vegar var mér ljóst, að spurning prestsins var grund-
völluð á fullyrðingu um slíka tilveru og að heimtað var svar í
samræmi við það. Ég hafði búizt við spurningunni, kviðið fyrir
Irenni og beðið guð um hjálp til að svara lienni rétt. En hjálpin
kom ekki. Annað svar en það, sem presturinn vildi hafa, var ég
ekki maður til að gefa. En mér fannst það algerlega rangt. Fannst
það vera lygi og stórsynd — sem guð liefði ekki hjálpað mér til að
greiða úr á réttan hátt — þrátt fyrir bæn af öllum huga. Það setti
að mér ofsagrát — í heyranda iiljóði — sem ég réð ekkert við. Mér
fannst þetta allt verða mér til stórkostlegrar, óbætanlegrar sví-
virðingar. Fannst ég hafa afneitað sjálfum mér fyrst og fremst,
sannleiksást minni og drengskap. Og fannst h'ka, að guð hefði
yfirgefið mig í ýtrustu neyð — og að líkindum ekki vera til.
Næstu árin eftir þetta, 2—3, eru í minningum mínum gleðilítill
og gróðrarlítill tími, sem fann þó aftur vor sitt við vaxandi þroska.
— Ein af afleiðingum fermingarinnar varð síðar sú, að ég hafnaði
því, að fá kirkjunni börn mín í hendur, á sínum tíma. Sú upp-
eldisaðferð nútímans, sem annars vegar er tengd við sannleiksleit
vísindanna — svonefndu — og hins vegar vafasamar, umdeildar
trúarbragðakenningar, þar senr eitt kemur einatt í bága við annað,
er ekki ákjósanlega til þess fallið að ala upp sjálfstætt, þroskað
fólk. Með þessu er ekki sagt, að trúarbrögð hafi ekkert menningar-
gildi. Hitt mun sönnu nær, að mannkynið geti ekki án trúar-
bragða verið. Ekki að svo stöddu að minnsta kosti. Maðurinn er
langt frá því að vera fullkominn og það er tiltölulega lítið, senr
hann veit. Trú er ekki vissa — og sannleikur sagna beztur. Meðan
lrann er ekki fundinn í einu og öðru, er leitin — sannleiksleitin —
það, senr öruggast stefnir að þróun mannanna.