Stígandi - 01.04.1945, Blaðsíða 36

130
VEÐMÁLIÐ
STÍGANDI
er svo hrædd um, að hann sé búinn að eyðileggja allt fyrir sér
með þessu.
Við sjáum ti), sagði ég hughreystandi. Gæti þetta ekki orðið allt
saman gott aftur frá þinni hálfu, ef iiægt væri að uppræta þessar
grillur úr liöfðinu á lionurn?
Ég veit ekki, anzaði Jakobína í öngum sínum. Jú, áreiðanlega,
ef ég gæti verið viss um, að J^etta kæmi ekki fyrir aftur. Mér finnst
svo skammarlegt, að Jaetta skidi vera konrið svona í hundana. Ég
er viss um, að ég get ekki horft framan í nokkra lifandi manneskju
í langan, langan tíma.
Nú skaltu herða upp hugann og vona hið bezta, sagði ég. Ég
ætla að fara og tala við Níels. Ég trúi ekki öðru en ég geti komið
þessu í lag aftur.
Ég var þó ekki eins bjartsýnn og ég lét í veðri vaka. Og satt að
segja var ég Jregar farinn að efast um, hvort Jrað væri rétt af mér
að láta til mín taka með einkamál Jreirra Níelsar og Jakobínu.
En eins og sakir stóðu fannst mér ég ekki geta annað. Það yrði svo
að ráða úrslitum, hvernig Níels sjálfur liti á málin.
Ég fylgdi Jakobínu heim og liélt síðan til Níelsar. Ekki var
ljós í gluggum lijá lionum, en ég drap samt á dyr. Enginn svaraði.
Ég tók í liandfangið á hurðinni, hún var ólæst og opnaðist Jregar.
Ég kveikti og litaðist um. Jú, heima var hann, pilturinn. Hann sat
í djúpum stól og fól andlitið í höndum sér. Svaf hann, eða var
hann fullur?
Nilli, Níels.
Hann hvorki leit upp eða svaraði, en ég sá, að hann hreyfði sig
ofurlítið. Ég gekk til hans og tók í öxlina á honum.
Nilli, Níels minn. Líttu upp og talaðu við mig.
Hann hóf upp höfuðið ofurliægt, svo að ég gat séð framan í
hann. Mér Imykkti við, er ég sá, hversu svipur lians var orðinn
torkennilegtir og markaður þjáningum.
Níels, sagði ég. Ég veit, hvernig komið er. Ég var að koma frá
því að tala við Bínu. Mannaðu Jjig upp, og svo skulurn við ræða
málin.
Hann gaf fyrst frá sér hljóð, sem átti helzt að líkjast hlátri.
Það ætti að vera nóg, sagði hann svo. Ég geng út frá því, að hún
hafi ekki sagt annað en sannleikann.
Því miður, sagði ég. Hún sagði mér, að Jaað væri allt búið að
vera á milli ykkar. Því vil ég ekki trúa fyrr en ég tek á. Er þetta
satt?