Læknablaðið - 15.05.2004, Blaðsíða 68

UMRÆÐA & FRÉTTIR / EVRÓPSKT SAMSTARF
Skref í rétta átt
Katrín Fjeldsted
Höfundur er fulltrúi LÍ í
CPME.
Læknar í Evrópu starfa saman um margt. Sem
dæmi má nefna fagleg málefni einstakra sérgreina og
samstarf milli stéttarfélaga lækna. ínnan Evrópu er
sameiginlega hagsmuni lækna víða að finna, ekki sízt
í öllu því sem lýtur að ESB og regluverkinu þaðan.
Það skiptir miklu fyrir lækna að stilla saman strengi
sína ef rödd þeirra á að heyrast og í háborg skrifræð-
isins, Brussel, er það kannski mest áberandi. Sú rödd
þarf að hljóma sem hreinast svo samlíking við tónlist-
ina sé í heiðri höfð.
Evrópsk læknafélög tengjast gegnum CPME, sem
er regnhh'f yfir öðrum læknasamtökum. Norræn lækna-
félög eiga með sér sérstakt samstarf, sérfræðingafé-
lög tengjast sem og heimilislæknafélög sem starfa
saman í UEMO og WONCA EUROPE, fyrir utan
að tengjast svæðisbundið, samanber Norðurlandasam-
starf. Kennarar í sérgreinum læknisfræðinnar eiga
með sér samstarf, þeir sem vinna að gæðaþróun, end-
urmenntun/símenntun, jafnréttismálum og svo fram-
vegis.
Mörgum kann að finnast að þátttaka íslenzkra
lækna á erlendum vettvangi sé lítt þörf en aðrir líta á
hana sem jafnsjálfsagðan hlut og að taka þátl í starfi
alþjóðastofnana á öðrum sviðum þjóðlífsins. Samt er
nauðsynlegt að fara ofan í kjölinn á því hvernig sam-
starfi lækna er háttað og reyna að einfalda hlutina sé
það hægt. Væru læknar að hefja slíkt samstarfi núna
yrði það án efa annað og einfaldara. Sum félög, stofn-
anir og samtök hafa orðið til vegna aðstæðna, ad hoc,
önnur sem mótvægi við önnur félög en flest án efa
vegna þess að menn vilja gjarnan læra hver af öðrum
og starfa saman að sameiginlegum markmiöum og
áhugamálum.
Það hlýtur þó vera Ijóst að lítill læknahópur eins
og hér á landi hefur ekki burði til að taka þátt í er-
lendu samstarfi eins og stærri þjóðir geta. Þess vegna
hafa komið upp hugmyndir um að grisja verði skóg-
inn og sameina félög sem vinna að svipuðum málum
til þess að komasl hjá tvíverknaði þó ekki sé annað.
Sum lönd geti kannski aðeins tekið þátt í starfi einna
samtaka kostnaðarins vegna og kreíjast þá þess að öll
mál séu tekin þar til meðferðar þótt þau hafi verið
rædd og afgreidd annars staðar áður. Læknafélög
stærri þjóða eru sama sinnis og hafa tillögur um
breytingar meðal annars komið frá írsku sendinefnd-
inni hjá CPME (2004/032) þar seni því er á einfaldan
hátt lýst hve mikilvægt sé að breyta flóknu kerfi og
lagt til að haldin verði ráðstcfna allra þessara aðila á
yfirstandandi ári þar sem reynt verði til þrautar að
finna lausnir. Irarnir vilja að sérhvert læknafélag
álykti um það hvernig tryggja megi þátttöku en einn-
ig að læknastéttin sé málsvari sjúklinga gagnvart Evr-
ópusambandinu. Þá hafi læknar ónóg áhrif á Evrópu-
vettvangi og það sé alvarlegt vandamál.
Brezka læknafélagið, BMA, hefur lagt fram hug-
myndir um það hvernig framtíð evrópskra læknafé-
laga gæti orðið (CPME 2004/016) og er þá haft í huga
að auka megi vægi lækna í umræðu um heilbrigðis-
mál í Evrópu en jafnframt draga úr kostnaði með því
að sameinast um starfsfólk og húsnæði í eins konar
Domus Medica í Brussel. Vísir að þessu er að UEMO
hefur fengið inni á skrifstofum CPME í Brussel.
BMA á aðild að CPME, UEMS, UEMO og PWG og
leggur til að hver samtök fyrir sig ræði hvernig að
nánara samstarfi og sameiningu megi standa.
Gallar eru án efa nokkrir en kostirnir eru eftirfar-
andi:
1. Meiri afköst og minni kostnaður, lægri árgjöld.
2. Evrópskir læknar tala einum rómi.
3. Komizt verður hjá tvíverknaði og þar með
sparast vinnukraftar sem nýta má til annarra
verkefna.
4. Læknasamtök hvers lands geta tekið virkari
þátt á vettvangi Evrópusamtakanna og þar
með haft meiri áhrif á stefnumörkun.
5. Komið verður í veg fyrir að léleg afköst, tví-
verknaður og lítil áhrif á stefnumótun skilji
læknastéttina eftir áhrifalausa og raddlausa í
Evrópu.
Það er að sjálfsögðu dýrt fyrir íslenzka læknastétt
að taka þátt í samstarfi á alheimsvísu í WMA, í Evr-
ópustarfi, Norðurlandasamstarfi og svo einnig á sviði
fagfélaga eins og áður sagði. Því væri það sannkallað
fagnaðarefni fyrir okkur ef hægt væri að láta samein-
ingardraumana rætast. Hvert skref í þá átt er skref í
rétta átt.
432 Læknablaðið 2004/90