Frjáls verslun - 01.01.2012, Side 83

FRJÁLS VERSLUN 1TBL. 2012 83
Örn sagði að hrósið þyrfti að
vera persónulegt. „Það á að
taka í höndina á viðkomandi
eða a.m.k. horfa djúpt í augun
á honum og segja t.d.: „Þakka
þér fyrir. Þú ert búinn að ná
sölu markmiðinu þínu fyrir þessa
viku og þú stendur þig mjög vel.“
Það kostar ekkert að vera
já kvæður; það mætti að minnsta
kosti reyna. Hrós kostar ekkert.
Er ekki gott að segja við ein ­
hvern að manni líki það sem
hann gerir? Er það ekki í lagi?
Ég held að það efli samstarf.
Tónninn skiptir líka máli.
Hvernig hrósað er. Eitt orð
breyt ir algjörlega um merkingu
eftir því hvernig það er sagt.
Og sá sem hrósar þarf að vera
ein lægur.“
Þeir sem eru óöryggir um
hvernig á að hrósa geta jafnvel
æft sig fyrir framan spegil.
En hvað með starfsmann­
inn sem er hrósað? Hvernig
á hann að taka hrósi? „Menn
þurfa að sjálfsögðu að kunna
að taka hrósi. Sumir fara undan
í flæmingi, verða niðurlútir
og segja t.d.: „Ég hef oft gert
betur.“ Það er líka list að kunna
að taka hrósi. Segja t.d.: „Þakka
þér fyrir. Þetta gekk mjög vel
í kvöld; ég er sammála.“ Þá
myndast ákveðin tengsl.“
Góður grunnur
Örn sagði að hrós hefði góð
áhrif. „Við brosum þegar okkur
er hrósað og það er hægt að
breyta slæmum degi á auga­
bragði í góðan dag. Hrós er fal­
legt orð. Ef „h“ er tekið framan
af orðinu þá verður það rós. Við
erum að færa hvert öðru litla
rós og það lætur okkur finna
að aðrir kunni að meta okk­
ur. Þetta er líka góð leið til að
stjórna og fá til baka það sem
við erum að fara fram á. Ef ég
hrósa ein hverjum fyrir það sem
hann gerir vel þá efli ég hann
og styrki í því að hann geri það
áfram og jafnvel betur.
Þetta er eins og með kokkinn
á veitingahúsinu. Hversu oft
hafið þið fengið góðan mat á
veitingahúsi og beðið þjóninn
að bera kokkinum kveðju ykkar
og að hann fengi þau skilaboð
að maturinn hafi verið frábær?
Lítur fólk á þetta sem sjálf­
sagðan hlut? Það er sjálfsagt
að kokkurinn – atvinnumaðurinn
– eldi góðan mat. Það er starf
hans. En stundum er gott fyrir
hann að fá hrós því hann eldar
kannski fyrir þúsundir á viku og
veit aldrei hvort hann er að gera
rétt eða rangt. Svo fær hann
hrós og þá veit hann að hann er
að gera rétt. Það hvetur hann til
að gera jafnvel enn betur. Þetta
er svo góður grunnur. Þetta er
svo sterkur grunnur.“
Sannleikurinn
Stundum virðast sumir of „ýktir“
þegar þeir hrósa. Segja kannski
eins og Örn lék það: „O my
god, gaman að sjá þig. Þú ert
æði.“ „Þetta er hrós,“ sagði Örn.
„En betra er að vera einlægur í
hrósinu og hrósa fyrir það sem
er eftirtektarvert. Hrósið þarf
að vera hnitmiðað. Ef við erum
svona við allt og alla og skjótum
sífellt yfir markið hættir fólk að
taka mark á okkur.“
Hann talaði um minningar­
grein ar. „Það er engin ástæða til
að geyma allt hrósið fyrir minn­
ingargreinina. Lesið einhvern
tím ann minningargrein í blaði
og sjáið allt hrósið sem viðkom­
andi fær. Kannski var þetta
aldraður einstaklingur: Fékk
hann þetta hrós í lifanda lífi?
Það kann vel að vera en það er
gam an að velta þessu fyrir sér.“
Örn talaði um sannleikann.
Sannleikurinn væri sagna
bestur. Hann vitnaði í eitt verka
nóbels skáldsins en í Alþýðu­
bók inni stendur að sannleikur­
inn sé ekki í bókum – ekki einu
sinni í góðum bókum heldur
í manneskjum sem hafa gott
hjartalag.
Örn sagði að fólk ætti að
reyna eins og það gæti að hafa
hrósið eins eðlilegt og hægt er.
Jú, einlægnin er góð. Heiðar­
leikinn. Sannleikurinn.
Örn vitnaði aftur í Laxness og
þá í bókina Kristnihald undir
jökli þar sem stendur að þegar
byrjað er að ljúga sé vandi að
fara að segja satt á eftir.
Stundum virðast sumir of „ýktir“ þegar þeir hrósa. Segja kannski eins og Örn lék það: „O my
god, gaman að sjá þig. Þú ert æði.“ „Þetta er hrós,“ sagði Örn. „En betra er að vera einlægur í
hrósinu og hrósa fyrir það sem er eftirtektarvert. Hrósið þarf að vera hnitmiðað. Ef við erum
svona við allt og alla og skjótum sífellt yfir markið hættir fólk að taka mark á okkur.“