Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2010, Blaðsíða 5

Taugalæknafélag íslands
Saga lítils en
stórhuga félags
Erla Dóris Halldórsdóttir
Þann 21. apríl 1960 stofnuðu tveir taugalæknar
sérgreinafélag, Taugalæknafélag íslands. Þetta
voru þeir Kjartan Ragnar Guðmundsson (1906-
1977) og Gunnar Guðmundsson (1927-1999), sér-
fræðingar í taugalækningum við Landspítalann.
Engin taugalækningadeild var starfrækt hér á
þessum tíma.1
Kjartan og Gunnar voru einu starfandi
taugalæknar á íslandi árið 1960. Kjartan hafði
hlotið sérfræðileyfi í taugalækningum 1942 og
Gunnar 1959.2'3 Innan hins nýja félags skiptu
þeir með sér verkum, Kjartan varð formaður
og Gunnar ritari og gjaldkeri. Lætur Gunnar
þess getið mörgum árum eftir stofnun félagsins
að sumum hafi þótt það nokkuð broslegt að
Taugalæknafélag íslands hafi verið stofnað „þar
sem augljóst var að meðlimirnir gátu ekki orðið
fleiri en sérfræðingarnir en þeir voru aðeins
tveir."4 Vegna anna tókst ekki að skrásetja
stofnfund félagsins í fundargerðabók „enda þótt
[...] fundargerðabók hafi verið keypt skömmu eftir
Gunnar Guðmundssonfyrsti ritari og gjaldkeri
Taugalæknafélags íslands.
stofnfundinn" eins og Gunnar orðaði það 11 árum
eftir fundinn.1
Fyrsti aðalfundur Taugalæknafélags íslands
var haldinn 11. október 1971, en við það tilefni
skráði Gunnar stutta sögulega samantekt félagsins
í fundargerðabók. Þar kom fram að margir
fundir hefðu verið haldnir í félaginu þau 11 ár
sem það hefði verið starfrækt „en flestir ef ekki
allir óformlegir, mismunandi langir og á ýmsum
stöðum [...] oftast á göngum Landspítalans eða í
bílum formanns eða ritara."1
Þrátt fyrir að stofnendur Taugalæknafélagsins
hafi aðeins verið tveir höfðu þeir ákveðnar
hugmyndir um tilgang félagsins. Kjartan og
Gunnar töldu að með því gætu þeir unnið
sérgrein sinni og sjúklingum meira gagn en ella.4
Síðar kom í ljós að stofnun Taugalæknafélagsins
markaði ákveðin þáttaskil í taugalækningum sem
fólst m.a. í stórbættri þjónustu við sjúklinga með
taugasjúkdóma.
Kjartan R. Guðnntndssonfyrsti formaður Taugalseknafélags
íslands.
LÆKNAblaðið 2010/96 Fylgirit 64 5