Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Qupperneq 18

120
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
sanna Frakklands. Samtímis því, sem hinn svonefndi for-
ingi franska ríkisins auglýsti vilja sinn til að „losa Frakk-
iand við sín fornu vináttusambönd“ og rauf þau tengsl, er
sameinuðu landið sínum öruggustu bandamönnum og
þrautreyndustu vinum, þá endurnýjaði stríðandi Fraldc-
land samböndin, er Vichy hafði rofið og stefnt með því
framtíðaröryggi landsins í hæltu. Vichy hefur, að fvrir-
skipun Hitlers, sem vill umfram allt eyðileggja álit, áhrif
og glæsileik Frakklands með því að tengja það óvinsæld-
um sínum og glæpum, rofið öll sambönd við Stóra-Brel-
íand og Sovétríkin, við undirokuðu Evrópuþjóðirnar,
Belgíu, Póliand, Júgóslavíu og Grikkland. En stríðandi
Frakkland greip þegar í stað fram í og tók að nýju upp
við öll þessi lönd hin fornu sambönd Frakklands, er leik-
brúður Hitlers liöfðu rofið.
Augljóst dæmi um það, hvernig stríðandi Frakldand
skilur stjórnmálaköllun sina, er viðurkenning sjálfslæðis
Sýrlands og Líhanons, eftir að þessi landsvæði höfðu verið
leyst undan oki Vicliy-mannanna og húshænda þeirra,
Þjóðverja. Svo sem kunnugt er, fól Þjóðahandalagið um-
sjón þessara landsvæða á liendur Frakklandi, sem liafði
verið verndari þeirra oft áður um aldir, og þau Iiöfðu leil-
að lil á stundum hættunnar. Frakkland hafði það lilut-
verk að vinna, að leiða þessar þjóðir, sem skorti pólitíska
reynslu, fyrstu skrefiri til fullkomins sjálfstæðis, sem þær
óskuðu að öðlast, og sjá þeim jafnframt fyrir öryggi því,
er þeim var nauðsynlegt.
Út fná þessum sjónarmiðum störfuðu fulltrúar frönsku
stjórnarinnar og undirrituðu árið 1936, ásamt stjórnum
Sýrlands og Lihanons, samninga, þar sem lýst var yfirsjálf-
stæði þessara landa. En þau niistök urðu á, að franska
þingið neitaði að viðurkenna samningana. Varð þelta al-
varlegt áfall fyrir álit Frakklands í Vestur-Asíu. Ætlaði
það að hverfa frá fornum pólitískum venjum sínum um
nána samvinnu byggða á vináttu og trúnaði?
Svo kom stríðið, sem auðvitað gat enga lausn haft í för