Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Qupperneq 29

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
131
legt, úr því sem komið var. Hreppstjórinn mun hafa ráð-
stafað telpunni á ónefndan bæ hérna skáihmt frá. Og það
er skemmst frá því að segja, að þar var farið reglulega
illa með krakka-angann. Hún var þar hæði svöng og klæð-
laus og var að öllu leyti höfð út undan með alla skapaða
hluti.
Þá vildi það til, eitthvað um það hil ári seinna, að fakt-
orinn reið fram í sveit í einhverjum erindum — ég man
nú ekki hvað það var, þó mér hafi verið sagt það. — En
hann kom á þennan hæ og mun þá hafa tekið eftir öllu,
því að glöggt er gests augað, segja menn. Hann talaði þó
ekki neitt um neitt og fór heim um kveldið.
Jæ-ja, en morguninn eftir ríður hann beina leið til
hreppstjórans og segir honum, víst svona í fullri mein-
ingu, hvernig farið sé með þennan krakka-anga, og það
sé aldeilis óforsvaranlegt, — segir hann.
Nú, hann varð víst ekki sérlega upplitsdjarfur, hless-
aður hreppstjórinn, þegar faktorinn sjálfur sagði honum
svona til svndanna. En hann fer þó að bera eitthvað í
bætifláka fyrir sér og fólkinu, sem hafði telpuna, og segir,
að þetta sé nú svona og svona — sveitarþyngslin séu nú
mikil, og að ekki veiti af að vera hagsýnn og ráðstafa
sveitarómögunum þangað, sem meðlagið sé minnst — og
að þetta sé nú fátækt fólk .... og svo að faktorinn muni
ekki skilja ástæðurnar, sem ekki sé heldur við að hú-
ast — útlendur maðurinn.
Þá er sagt, að faktornum hafi runnið í skap, og hafi
hann þá sagt, svona heldur hvasst við hreppstjórann, að
jafnvel þó hann væri útlendur, þá sæi hann þó og skildi,
þegar harn væri svelt, svo að það væri grindhorað, liefði
ekki leppana utan á sig og væri jafnvel barið og hýtt, svo
að á því sæi. Og ef sveitin væri svo aum, að þetta þyrfti
að vera svona þess vegna, þá skvldi hann, faktor Aron
Markússen i Hraunhöfn, vera maður til að sjá fyrir krakk-
anum — og það meðgjafarlaust.
Hreppstjórinn varð náttúrlega guðs-lifandi-feginn að