Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Blaðsíða 49

Jón Óskar:
Til þín.
Alargt birtist okkur undarlegt og skrítið
á endalausri göngu um þennan heim. —
ViO segjum: vetur, vor og Ijós og myrkur,
en vitum tæpast skil á orðum þeim.
Við göldrum sgnd i sakiaus augu barnsins
og segjum: Ijótt og glæpur! — Undarlegt
að leika sér að því að þurrka út brosið,
sem þýðast er og kærst, en hrópa: sekt!
Og barnið spgr í hijóði: hvaða glæpur
og lwaða sgnd? Er ég þá ekki barn?
Jú, þú ert barn, en þetta og hitt er glæpur
■— og þúsund djöflar vefa um þig sitt garn.
í hverjum dali, hvar sem blómin lifa,
þar hvarflar sál þín hrggg um grund og veg.
Sof rótt, mitt barn. Á bak við allt þitt mgrkur
er bros þitt, líf þitt, — sgnd þín eiiifleg.
Lítið barnaljóð.
Ég skal gefa þér draum um þann guð, sem hér var,
um þann guð, sem fór burt.
Ég er barn, sem var skirt; ég er barn, sem var fermt
ég er barn, sem var spurt.