Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Síða 68

170
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
in, það hafðist ekkert upp ur samfélagi við þau annað en
grátur á daginn og andfælur á nóttunni. En það kom í
ljós, að þau gátu ekki án hans verið, þeim leiddist til lengd-
ar leikir, þar sem allir voru jafn veltalandi. Þá sóttu þau
liann, buðu lionum vinalega að vera með, og hann lét til-
leiðast, en gleymdi sér í hita og kæti leiksins, og ekki leið
á löngu þangað til illkvittnislegt livno — livno kvað við
allt í kringum liann. Töfrarnir liurfu og honum sárnaði
enn meir, af því að liann hafði verið ginntur.
í sumar liafði hann haft fullkomna sálarró. Móðir lians
kom honum fyrir inni í Koti. Þar voru engin hörn, hara
gömul hjón, sem töluðu lítið og hlógu aldrei, og svo þessi
hundur. Það var sá ágætasti félagi, sem hann hafði átt.
Yfir honum liélt hann langar ræður á kjarnyrtu, fögru
máli og las fyrir liann kvæði. Og seppa stökk aldrei hros.
Nú nálgaðist hann hörnin hikandi. Hann ætlaði að
ganga þegjandi framhjá þeim með hundinn sinn og lofa
þeim að undrast. Ekkert skyldi fiá hann til að dvelja hjá
þeim eða leika sér við þau. Hann lét ekki gahha sig oftar.
Hann var orðinn maður, sem hundur fylgdi — hann skiptj
sér ekki lengur af krökkum.
Fótatak hans varð fastara eftir þessar liugleiðingar. En
þegar börnin komu auga á hann, var áliugaleysi þeirra
Iokið.
Hvno — livno með liund! hrópuðu þau og slógu hring
um hann.
Hvað heitir hann? Kann liann að sækja í sjó?
Drengurinn brauzt þegjandi út úr hringnum og hlístraði
á seppa. En strákarnir létu ekki slika bráð úr greipum sér
ganga, þeir ginntu hundinn með sér niður að flæðarmál-
inu með læraklappi, sigi og flauti, skyrptu á spýtu,
fleygðu henni út á sjóinn og skipuðu honum að sækja.
Seppi óð dálítið út í sjóinn æstur af látunum í strákun-
um, en þetta var sveitahundur og kunni ekki að sækja í
sjó, hann stóð hara upp i lcvið og hvoftaði i áttina til
spýtunnar.