Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Síða 76

178
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hún teygöi úr hálsinum, sneri höfðinu í ýmsar áttir og
hiustaði. Svo hneigði liún sig og hypjaði sig upp á stein.
Hún færði sig dálitið til og hristi höfuðið og stélið. Svo
gaggaði hún. Það var lágt gagg, naumast heyranlegt, en
þó brá kanínusyni við það. Hann glaðvaknaði og á hann
kom hreyfing. í fyrstu lét hann eyrun slúta aftur með hak-
inu og lagðist á magann. Síðan reis hann liægt og hægt á
fætur, sperrti eyrun og hlustaði. Hann gaf öndinni nánar
gætur.
Nú var öndin komin í uppnám og gaggaði án afláts.
Hún skók hálsinn og vappaði stuttum skrefum fram og aft-
ur um steininn. Ivanínusonur varð dæmalaust forvitinn,
því að honum sást yfir orsökina til ókyrrðar fuglsins.
Hann heyrði ekkert hljóð og fann enga lykt. Hann settist
á rassinn, sperrti eyrun fram eins og hann gat og lét fram-
fæturna lianga niður með bringunni. Hann hlustaði og
skimaði í ákafa. Honum fór ekki að verða um sel.
Svo rak öndin upp hátt gagg og flaug upp af steininum
með miklu vængjablaki. Hún sveif í liálfhring og þaut svo
upp í loftið, og flughraðinn jókst eftir þvi sem hærra dró,
unz hún hvarf vfir trjám langt niðri á lækjarbakka. Kan-
inusonur steig nú í framfæturna, tók í sig kjark og ákvað
að stinga sér inn í holuna. Samt hreyfðist liann ekki úr
stað. Óðagot andarinnar og vængjablak liafði fengið svo
á hann, að hann mátti sig hvergi hræra. Þess vegna hnipr-
aði hann sig saman, þar sem hann var kominn.
Og nú tók óttinn að hríslast um liann. Það var sama
kenndin og hann liafði fundið fám dögum áður, þegar eini
hróðirinn, sem eftir lifði, hoppaði út í rósarunnann til
vinstri og fór allt i einu að skrækja liástöfum. Það lá ein-
liver undarleg kennd i loftinu, nálægð einhvers óheilla-
máttar, sem hindraði allar hreyfingar. f fvrra skiptið
hafði hann samt getað hreyft sig eftir litla stund og hlaup-
ið inn í holuna. En nú var ekki því að heilsa.
Þessi kynlega kennd lét æ meira til sin taka. Það var
steinhljóð og enginn annarlegur þefur fannst, og þó fann