Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Síða 41

LÝÐRÆÐI
279
þjóðfélags, sjáum vér stjórnmálaflokka og áróðursgögn borgara-
stéttarinnar þrátt fyrir fjálglegt lýðræðisskrum beita lýðréttindum
þessum í hinum neikvæða skilningi, það er að segja, misbeita þeim,
í hverju því efni, er varðar höfuðatriði þjóðskipulagsmálanna. Þess-
ir aðiljar standa því í stjórnmálasiðferðisefnum á sama stigi og
'glæpamaðurinn í persónulegu siðferði. Munurinn er sá, að þar sem
þjóðfélagið sviptir glæpamanninn því frelsi, sem hann hefur mis-
beitt, af því að liann telst því hættulegur, fá hinir borgaralegu
flokkar og áróðursgögn að misbeita sínu pólitíska frelsi óáreitt, af
því að umbjóðandi þeirra, yfirstéttin, sem hefur stjórnmálavaldið
í höndum, telur sér þessa misbeitingu hins pólitíska frelsis engan
veginn hættulega, heldur beinlínis nauðsynlega. Nú er auðvitað
ekki því að heilsa, að mannfélaginu sé minni hætta búin af slíkri
misbeitingu stjórnmálafrelsisins en misbeitingu glæpamannsins á
sínu persónufrelsi. Sannleikurinn er einmitt sá, að þúsund sinnum
háskalegri en sameinaður óaldarflokkur allra þeirra sakamanna, sem
hegningarlögin hrjóta, eru þeir pólitísku stigamenn, sem hafa gert
misbeitingu stjórnmálafrelsisins að köllun sinni og hlutskipti. Vér
þurfurn ekki annað en hugleiða þann þátt, sem þessir borgaralýð-
ræðislegu óróðursmenn hafa átt í þvílíkum mannkynsplágum sem
sigri fasismans í Þýzkalandi og tortímingarför hans um meginhluta
Norðurálfu, til að ganga úr skugga um sannleik þessarar staðhæf-
ingar, eða íhuga, hversu marga áratugi þeim muni með ósönnum
áróðri sínum og andlegu ofbeldi hafa tekizt að seinka komu sósíal-
ismans og hvílíkt ofurmagn umflýjanlegrar ógæfu, hörmunga og
þjáningar þeir hafi þar með leitt yfir mannkynið. I raun og veru
er það mikið vafamál. hvort nokkur flokkur manna á þessari jörð
beri þyngri áhyrgð að samanlögðu gagnvart mannkyninu í heild
en þessir útsendu þjónar Iyginnar, hinir borgaralegu ritstjórar,
blaðamenn og aðrir áróðurspostular auðvaldsskipulagsins.
í stjórnmálamenningartilliti er borgaralýðræðisþjóðfélagið enn
á steinaldarstigi. Þar er ekkert, er svari til hins lögverndaða per-
sónusamfélags nútímamenningar. Þar ríkir hið skefjalausa sið-
ferðilega stjórnleysi og andlega ofbeldi. Þar ríkir lögmál frumskóg-
arins, að sá skuli ráða, sem sterkari er, raunar ekki beinlínis í klóm
og kjafti, heldur að fjármagni og áróðurstólum. Svívirðilegast af