Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Qupperneq 72

310
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Þau brunuðu út úr bænum.
Hún sat eins og í leiðslu og horfði fram fyrir sig og sá, hvernig
sólin glampaði á svörtum lakkgljáanum á vélskýlinu.
Og hún fór að hugsa um húsið þeirra. Hvað henni þótti vænt
um það. Einar hafði keypt það fyrir fjórum árum, og síðan höfðu
þau látið leggja tíglagólf í öll herbergi. Samt varð það aldrei hluti
af henni sjálfri eins og garðUrinn, alveg sama þótt hún byggi þar .
mörg ár, alla ævi.
Hús voru allt öðru vísi en garðar. Ókunnugir menn, smiðir með
krambóleraðar hendur, múrarar með steinryk og sement í hárinu,
já og svo einhverjir verkamenn, byggðu húsin, og maður kom bara
einn daginn og keypti húsið, útfyllti nokkur blöð, og svo var allt
klappað og klárt, og maður var eigandi þess. Og þó átti maður aldr-
ei hús. Ekki þannig.
Allt öðru máli, fanst henni, gegndi um garðana, þó að garð-
yrkjumaður hjálpaði manni svolítið á vorin og skæri kantana. Sum
blómin hafði maður sjálfur sett niður og hlúð að og vökvað á
kvöldin, og maður sá trén sín vaxa ár frá ári. Það var manns eigið
verk.
Og garðinn sinn hafði hún sjálf skapað. Fyrir fjórum árum var
liann aðeins grænn venjulegur grasblettur, en nú var hann orðinn
skrúðgarður með ótal blómum, og eftir nokkur ár gæti maður falið
sig í trjánum.
Já, kannski var það einmitt vegna garðsins, sem hún hafði svo
gaman af að fara upp í sveit, út úr bænum að sjá frjálsa náttúr-
una og sveitalífið.
Kannski var það —
Þau brunuðu áfram.
Vegurinn var sléttur og fjaðrirnar í bílnum dúnmjúkar og þægi-
legar.
— Af hverju segirðu ekki neitt, sagði hún og skáskaut augun-
um til eiginmannsins.
— Mér datt í hug, sagði hann, að við hefðum átt að senda skeyti
út af þessu partíi, sem við fengum seinast.
— Já, það, sagði hún dauflega. En heldurðu ekki, Einar, hélt
hún áfram, og röddin varð glaðlegri, heldurðu ekki, að það væri