Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Síða 32

142
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
unz sína móður hann sundur sló,
svo hún féll dauð á vengið.
Svona er lífið seyrt og kalt.
Sá deyr, er annan felldi.
Og það, sem að morgni þér var allt,
þinn verður bani að kveldi.
KVEÐIÐ VIÐ STÓRA STEININN í KVENNASKÁLA
er þar hafði staðið lengur en elztu menn mundu um síðustu aldamót.
Þó yfir mig leggist elliklungur
og orðið sé grátt mitt rauða hár,
þú stendur hérna ennþá ungur,
eins og þegar ég var smár.
11. sept. 1953, kl. 10,40 f. h.
ÞAÐ, SEM ENGINN VEIT
Föstudaginn 28. maí 1954 tók rímarinn sér lokagöngu dagsins um
Melana vestanverða suður að Einarsstöðum og sömu leið heim og var á
göngunni frá kl. 6,36 til 6,53 e. h. Þá sönglaðist meginhluti þessa kvæðis.
Daginn eftir bætti hann við það tveimur erindum inni í austurstofunni
og skrifaði það niður. Fimmtudaginn 3. júní söng frú Ingibjörg Helga-
dóttir lagið, sem rímarinn hafði kompónerað við kvæðið, og dr. Stefán
Einarsson skrásetti. Föstudaginn 18. júní kom dálítið skrýtið fyrir. Þá
rann það upp fyrir rímaranum, að eiginlega vantaði inngangserindi að
kvæðinu, sem svo skyldi endurtaka í kvæðislok. Það útlyppaðist á smá-
göngum dagana 20. og 21. júní, tvær síðustu línurnar dálítið erfiðar.
Kvæðið virðist vera upplagt til að raula börn í svefn.
Það er margt í mannheimi,
sem maður enginn veit.
Ymislegt í uppheimi,
sem ekkert mannsbarn leit.