Tímarit Máls og menningar - 01.10.1961, Side 69

UNGINN
Á meðan söng hún sér til afþreyingar vísu, sem pabbi þeirra raulaði oft
þegar bann var að saga í eldinn með Kalvodu gamla, sem aldrei söng því hann
var laglaus.
Gekk
um götu pottari.
Hrópaði
til ’ans húsfreyja:
Komdu, drengur
dyttaðu
að dallinum mínum tvíeyrða.
En enginn pottarinn kom, og það voru ekki til neinir dallar að dytta að.
Svo Kata labbaði af stað meðfram torginu frá kunningjahúsi til kunningja-
húss. Fyrst gekk hún hjá slökkvistöðinni, svo kirkjunni, kránni og loks húsinu
hans Kalvodu gamla. Hjá Kalvoduhúsi stóð kofinn hans Snata enn, hann var
úr bárujárni, og Katsénka var ósköp fegin. Jæja, hugsaði hún, í versta tilfelli
bý ég hjá Snata ef hann vill lofa mér. Og þegar mamma kemur með herbergið
mitt ætla ég að hafa skápinn uppvið vegg og borðið á miðju gólfi.
Hún fann keðjubút, en engan Snata. Hún mundi þá ekki þurfa að biðja um
leyfi.
Næst Kalvoduhúsi bjó Marsenka, næst Marsenkuhúsi Papík Strnad úr
fyrstabekk, og uppá hæðinni ofanvið grjótgarðinn, þar bjó Katsénka. Hún
fikraði sig þangað upp, opnaði hliðið, sem var úr svörtum, tvinnuðum vír, og
studdi í leiðinni á bjölluhnappinn, sem orðinn var brúnbakaður. Bjallan
hringdi ekki.
Þá hélt Katsénka áfram inní garðinn. Hér stóð ekki annað eftir en dælan.
Áður var hún máluð í grænum lit, glaðlegum eins og fyrstu vorgrösin, en
málningin hafði sprungið í eldinum. En nú er það svoleiðis að eldur er hrædd-
ari við vatn en vatnið við eldinn. Katsénka fór að dæla og vatnið streymdi,
þetta gamla, tæra, svala vatn úr lindinni þeirra, sem enginn hafði nokkurn
tíma séð. Hún fékk sér sopa í lófann og drakk. Henni fannst hún ekkert þurfa
að þvo sér aftur fyrst hún var búin að þvo sér úr dögg, og það lá strax betur
á henni.
Kaninurnar struku, hugsaði hún, og hænurnar líka farnar. Og líklega hefur
hann hlaupið lengst af öllum stóri, feiti, huglausi angórakötturinn, sem aldrei
gat horfzt í augu við mig.
307