Tímarit Máls og menningar - 01.04.1970, Síða 23

Nolckrir hnýsitegir staSir í fornlcvœÍSum
komu flatt uppá mig því mér fanst þau vera úr Hávamálum, eða öfugt. Ég
skrifaði þessi latnesku vísuorð útá spássíu í eddueintaki mínu, og þar hafa
þau staðið síðan án tilvísunar í heimildina og hef ég ekkd rammað á hana
aftur. Seinast leitaði ég fulltíngis míns hálærða vinar Jakobs Benediktssonar;
hann fann staðinn eftir tvö ár: Maecenas, fragm. 3, varðveitt í Seneca,
Epist. 101, 10. Bókin heitir Fragmenta poetarum Romanorum ed. Aem.
Baehrens, Lipsiae 1886, bls. 338—39. Mér þykir samanburðurinn jafn-
skemtilegur nú og þá, af því að svona klókur, og ekki mikið Idókari, er víst
ekki auðvelt að verða. Ugglaust hafa kaldear fundið upp stjömuspáfræðina.
Laungu seinna komust þeir meira að segja það lángt að þeir fundu upp hjól-
börurnar; en því miður ekki öllu leingra.
Svo kvað Maecenas sem annars ekki kvað:
debOem facito manu, debilem pede, coxa,
tuber adstrue gibberum, lubricos quate dentes:
vila dum superest, bene est. sustine hanc mihi:acuta
nil est si sedeam cnuce.
(Onýtið hönd mína, fót og mjöðm1, lát bólgu idað'ast á krúnginn á mér, lát tennur mínar
skrolla í munnvatni; meðan ég held Kftómnni er vel; haldið henni í mér; jafnvel þó ég
ætti að vera stegldur.)
í Hávamálum segir:
Háv. 69. Enat maður als vesall
þótt hanm sé illa heill
Háv. 70. Betna er lifðum
en sé ólifðum,
æ getur bvikux kú
(NB. Önnur lína að vísu leiðrétt úr orðabreingli bandiits).
Háv. 71. Haltur ríður hrossi,
hjörð rekur handarvanur,
daufur vegur og dugir.
Blindur er betri
en brendur sé;
nýtur manngi nás.
V
Latína og enska í Völuspá
Kosmógónía eða kosmólógía getur merkt heimsköpunarfræði, heimsköpun-
arsagnfræði og heimsköpunarskáldskap, jafnvel goðafræði og guðfræði.
13