Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Side 44

Tímarit Máls og menningar
allir ókunnugir. Eiginlega voru bræður mínir einu karlmennirnir sem
máttu sjá mig blæjulausa! Oft kom það fyrir að hann læsti mig inni í
húsinu. Til allrar hamingju gat ég komist út á veröndina. Það var reyndar
eini möguleikinn sem við nágrannakonurnar höfðum til að anda að
okkur fersku lofti og ræða okkar á milli. Við trúðum hver annarri fyrir
leyndarmálum og röktum vandamál okkar. Þannig kynntumst við vin-
áttunni. Það var erfitt fyrir okkur að þegja yfir leyndarmáli. Við höfðum
þörf fyrir að tala, segja frá. Því áttum við stefnumót á hverjum eftirmið-
degi úti á veröndinni. Samsektin tengdi okkur saman. Við hittumst
einnig oft í baðhúsinu. Á þeim stað leið okkur betur. Þar var ekkert sem
skildi okkur að. í hálfrökkrinu snertust líkamir okkar af og til. Það var
okkar leikur.
Morgnarnir voru helgaðir eldhússtörfunum. Tímunum saman
hamaðist ég kengbogin. Við höfðum ekki yfir neinum nýtískuþægindum
að ráða í þá daga. Ó, hvað við höfum ekki mátt þola í þessum eldhúsum!
Sá staður heimilisins var alltaf illa skipulagður. Engin hagræðing. Engin
skynsemi.
Með daglegum húsverkum sannaði ég kostgæfni mína sem
kona/eiginkona. Hlýðin og undirgefin mælti ég ekki orð frá munni. Ég
eldaði góðan mat. Eg keppti við móður mína á því sviði. Það var ég sem
hafði náð yfirhöndinni og bjó til bestu réttina. Ég kappkostaði að næra
manninn minn eins og framast var kostur. Eg þorði ekki að setjast til
borðs með honum. Ég þjónaði honum fyrst. Maðurinn minn borðaði vel.
Hann át með velþóknun. Hann hrósaði mér aldrei. Eg borðaði á meðan
hann svaf eftirmiðdagsblundinn, en ég kom litlu niður: þreytan tók frá
mér matarlystina. Stundum gerði ég hlé á máltíðinni til að hita handa
honum te.
Nei, mig langaði aldrei til að drepa hann.
Ég hefði getað gert það. En ég var hrædd. Ég óttaðist Guð. Það er
bannað að drepa. Nei, í sannleika sagt langaði mig aldrei til að drepa
hann. Nei, ég hefði ekki getað gert það . . . Einu sinni gleypti hann
fiskbein sem stóð þversum í hálsinum á honum. Svo virtist sem hann
ætlaði að hrökkva upp af. Augun urðu rauð og svo útstæð að engu var
298