Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Side 94

Si/ja Aðalsteinsdóttir
Gúanóskáld og önnur skáld
Grcin Arna Oskarssonar í síðasta Tímaritshefti kom af stað snörpum blaðadeilum um „gúanó-
tcxtana" svonefndu. I kjölfar þcirra var svo boðað til almcnns umræðufundar í Árnagarði. Það
scm hér fcr á eftir cr framsöguræða af þeim fundi.
Litlir bátar vaggast með tilgangslausri reglusemi,
bundnir við bryggjustólpana,
festarnar nema við sjávarflötinn þegar slaknar á þeim,
hefjast svo að nýju og drýpur af þeim sjór.
Það vætlar inn um rifu á bógi, og grænmálað austurtrog
biður þess að undir það flæði.
Sólfmgur leika á vorstreng við hafsauga.
Langt úti á firði skrikja fuglar í geri.
Tvær stúlkur ganga fram á bryggjusporðinn.
Það er aðeins einn vökumaður um borð
og aðstoðarmatsveinninn, sem er ungur og sefur.
Vörðurinn kastar hálfreyktum vindlingi niður í sjóinn
á stjórnborða.
Stúlkurnar taka dansspor i geislum ljósrar nætur,
en aðstoðarmatsveinninn sefur.
Eins og duttlungar vindanna veltir máfurinn
væng sínum hvítum og breiðum.
í bókmenntum okkar frá umliðnum áratugum er að finna mörg ljóð um þorp.
Ein besta ljóðabók okkar á þessari öld heitir í höfuðið á þorpinu og ljóðið sem
ég las var úr henni. I ljóðum ýmissa skálda má finna fallegar stillimyndir af
húsum og fólki í þorpum við sjó, oftast í góðu veðri. Þetta eru svipmyndir,
stundum minna þær á málverk, falleg og áhrifamikil. I gúanótextum þeim sem
eru til umræðu á þessum fundi má einnig finna ljóð um þorp við sjó. Eitt þeirra
byrjar svona:
348