Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Side 132

Tímarit Máls og menningar
einkennilegu orð að hann sé ekki sá sem hann sé. Vissan um að tilvist,
draumur og leikur væru í rauninni eitt og hið sama varð kveikjan að
frægum köflum í verkum hans.
í tuttugu ár lifði hann með þessum sjálfráðu ofskynjunum, en morgun
einn fylltist hann leiða og skelfmgu að vera allir þessir konungar sem féllu
fyrir sverði og allir þessir þjáðu elskendur sem fundust, skildu og gáfu
upp andann á hljómfagran hátt. Þann sama dag gerði hann ráðstafanir til
að selja leikhús sitt. Áður en vika var liðin var hann snúinn heim til
fæðingarbæjar síns, þar sem hann fann aftur fljót og skóga æsku sinnar og
þeim bætti hann ekki í hóp þeirra sem skáldgyðja hans hafði lofsungið og
hafið til frægðar með goðfræðilegum líkingum og latneskum heitum.
Hann hlaut að vera einhver og nú var hann fyrrverandi leikhússtjóri í
góðum efnum, sem eyddi tímanum í lögsóknir, lánveitingar og aðra
fjárplógsstarfsemi. Það var þessi persóna sem lét skrifa hina fáorðu erfða-
skrá sem er okkur kunn, en úr henni hélt hann öllu sem bar keim af
bókmenntum og tilfmningasemi. Oðru hverju sóttu vinir hans frá
Lundúnum hann heim og frammi fyrir þeim lék hann aftur hlutverk
skáldsins.
Sagan segir að fyrir eða eftir dauða sinn hafi hann fundið nálægð Guðs
og sagt við Hann: „Ég sem hef verið svo margir menn til einskis vil nú
vera einn og ég sjálfur.“ Rödd Herrans svaraði úr stormsveip: „Ekki er ég
heldur neinn; mig hefur dreymt veröldina eins og þig dreymdi þitt verk,
Shakespeare minn góður, og meðal þess sem birtist i mínum draumi ert
þú, sem eins og ég sjálfur ert margur og enginn.“
Jón Viðar Jónsson pýddi.
386