Tímarit Máls og menningar - 01.03.1990, Blaðsíða 53

Annars er hann besti maður, hann meinar ekkert með þessu. Samt finnst
mér hann ætti ekki að vera að því. Það minnir svo á, að ég skeri mig úr þeim
hópi sem ég á að fylgja, sé boðflenna í hópi fullorðna fólksins, það þykir ekki
kurteisi að vera boðflenna.
Nú koma fréttir.
Artúr Gúkk kom hingað og talaði, ekki nóg með
það, heldur söng hann líka marga sálma. Hann er
ekki nokkur söngmaður. Það sagði hann líka sjálfur.
En hann talaði bara frjálsmannlega og hressilega.
Þrátt fyrir þessa kosti talaði hann um það sama og
hinir allir. Um það að guð legði þessa byrði á okkur,
ekki til þess að kvelja, heldur til að styrkja og vísa
á rétta leið. Erum við þá svona rammvillt? Hvaða rétta leið ætli að finnist í
margra ára veikindastríði? Og þar á ofan þrá og von um heilbrigt líf og
starfsamt. Að menn sem ekki þekkja til þessa lífs nema af afspum, skuli leyfa
sér að koma og standa frammi fyrir þessum þjáðu manneskjum, og hvetja þær
til að búast af rósemi við dauða sínum, og vera guði almáttugum þakklátar
fyrir veikindin og baslið, og óska jafnvel eftir meiru. Og svo segja þeir
dæmisögur á dæmisögur ofan, af ungu fólki sem þeir þekktu sjálfir, af ungum
stúlkum og ungum mömmum.
Maður forðast að líta í andlit fólksins, þar gæti leynst háðsk lítilsvirðing,
sérstaklega þegar reynslulisti sagnanna er borinn saman við margt sem þekkist
hér. Ég trúi ekki þessum dæmisögum, þeir hljóta að hafa lesið þær í vitlausum
bókum. Með karlinum var prestur, hann las stutta bæn.
Þegar ég heyrði röddina fór ég að skoða manninn. Hann var lítill maður og
grannur, svarthærður með svart alskegg sem fór fölu andlitinu mjög vel, augun
dökk og ennið stórt og bjart.
Þetta var nokkur uppbót á allan vaðalinn. En hendurnar á prestinum horfði
ég þó lengst á, þær voru svo magrar, ég held þær hafi hlotið að vera mjög
kaldar.
Svo útbýtti Gúkk nokkrum pésum til að reyna að kristna þessa aumingja,
og bað meira að segja um að pésamir yrðu sendir heim á heimilin. Svo fór
TMM 1990:1
51